[ বাইশ ]
দুদিন সিঁহতৰ ঘৰত থাকি মাহীয়েকহঁত দুৰাতিৰ বাবে গাঁওলৈ মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিল। দুৰাতি গাঁওত আইতাক আৰু মামাকহঁতৰ সতে কটাই উভতি আহি এৰাতি সিঁহতৰ ঘৰত থাকি পিছদিনা মুম্বাইলৈ উভতি যোৱাৰ কথা। পাছদিনৰ আঁচনি বনাই মাহীয়েক আৰু মহা আহিছিল। এতিয়া সিঁহতৰ ঘৰত দুদিন হোৱাত আঁচনিমতে মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিল। তেওলোকৰ লগত মাইনাও গৈছিল। প্ৰচ্ছায়াৰ মনটো বেয়া লাগিছিল। এই দুদিন মাহীয়েক আৰু মহাকে ঘৰটো জমাই ৰাখিছিল। এতিয়া মাইনাও তেওলোকৰ লগতে মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱাত তাই দুদিনৰ বাবে অকলশৰীয়া হৈ পৰিল। তাইৰো মন গৈছিল মাহীয়েকৰহঁতৰ লগতে মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ যাবলৈ। কিন্তু অফিচৰ ব্যস্ততাৰ বাবে তাই যোৱা নহল তাইৰ। প্ৰচ্ছায়াই ভাবিছিল¸ পাৰিলে পিছৰ মাহলৈকে এবাৰ মাকৰ সতে যাবগৈ। ঘৰুৱা ব্যস্ততাৰ বাবে মাকেও এইবাৰ যাবলৈ ইচ্ছা কৰা নাছিল মাহীয়েকৰ সতে গাঁওৰ ঘৰলৈ যাবলৈ। গোটেই ঘৰখনৰ কামবোৰ এৰি কেনেকৈ যায় তেও। তাতে দুই এদিনতে প্ৰচ্ছায়াক চাবলৈয়ো ল’ৰাজন অহাৰ কথা আছিল। মাহীয়েক যোৱাৰ পিছত সন্ধিয়ালৈ অকলশৰীয়া হৈ পৰাৰ দৰে লাগিছিল প্ৰচ্ছায়াৰ। ডেৰমাহমান আগতে সপৰিয়ালে মামাকহঁতৰ ঘৰৰ পৰা আহিছিল সিঁহত। তথাপিও এতিয়া মাহীয়েকহঁত গাঁওলৈ যোৱাত প্ৰচ্ছায়াৰ আপচোছ হ’ল। আইতাকক লগ পাবলৈ ব্যাকুল হৈ পৰিছিল! কম মৰম কৰেনে আইতাকে তাইক। ‘মাজনী¸ মোৰ পুতলাজনী¸ বুলি আইতাকে মৰমেৰে চুমাৰে উপচাই দিয়ে তাইৰ গাল। প্ৰায় সত্তৰ বছৰীয়া আইতাকজনী এতিয়াও আগৰ দৰেই হৈ আছে। গাভৰু কালত আইতাকজনী কম ধুনীয়া আছিলনে। কোন বাৰু তেওৰ দৰে মাক নে মাহীয়েক। ওহো মাক-কিম্বা মাহীয়েক কোনোৱেই চাগে আইতাকৰ সতে ফেৰ মাৰিব নোৱাৰে। আৰু মামীয়েক নহয় যেন তাইৰ ডাঙৰ বায়েকহে। ইমান মৰম কৰে তাইক। পৰিয়ালৰ প্ৰথম ভাগিন বা নাতিয়েক হোৱাৰ সুবাদত ৰাজকুঁৱৰীৰ দৰে সকলোকে আলাসতে তুলি থয় তাইক। হঠাতে মাহীয়েকৰ সতে নোযোৱাৰ বাবে
আপচোছ হ’ল প্ৰচ্ছায়াৰ। ছেহ¸ ইচ্ছা কৰা হ’লে দুদিনৰ চুটি লৈ তায়ো যাব পাৰিলেহেতেন। কথাটো ভাবি মাহীয়েকলৈ ফোন লগালে তাই। ফোনটো উঠোৱাৰ লগে-লগে সৰু ছোৱালীৰ দৰে আব্দাৰ ধৰি কৈ উঠিল তাই¸
‘ মাহী¸ বহুত মিছ কৰিছো তোমালোকক।’
‘ তুমি নাহিলা দেখোন আমাৰ লগত। ’
হাঁহি হাঁহি মাহীয়েকে কৈ উঠিল।
‘ কি কৰিবা¸ অফিচ থাকিল যে মোৰ।’
‘ বা¸ আমি কি কৰিছো জানা¸ মামীয়ে এয়া পায়স বনাইছে¸ সকলোৱে খাই আছো। আৰু আমি এতিয়া আইতাৰ লগত নামঘৰলৈও যাম। আৰু জানা¸ আইতাই তোমাৰ কথা এবাৰো সোধা নাই। পাহৰি গ’ল যোৱা তোমাক।’
এইবাৰ মাইনাই মাহীয়েকৰ হাতৰ পৰা ফোনটো কাঢ়ি নি কৈ উঠিল। সুবিধা পালেই এনেকৈ বায়েকক জোকাই মাইনাই। তাই জানে¸ বায়েকৰ আইতাকৰ সতে এনেকৈ ফুৰিবলৈ বৰ হেঁপাহ। আইতাকেও খুউব মৰম কৰে দুয়োজনীকে। গাঁওলৈ আহিলে দুয়োজনীয়ে আইতাকৰ সতে শুবলৈ কাজিয়া কৰে। দুয়োৰে মুৰত হাত ফুৰাই আইতাকে এতিয়াও দুয়োকে সাধু শুনাই।
মনটো দমি গ’ল প্ৰচ্ছায়াৰ। ওলোটাই ভনীয়েকক জোকাবলৈ তাই কৈ উঠিল।
‘ হব মাইনা¸ এতিয়া তোমাৰ দিন ন! ইয়াৰ পিছত চাবা¸ মই গলে তোমাক আইতাৰ কাষলৈকে যাবলৈ নিদিও।’
লাউড স্পিকাৰত থকা তাইৰ কথাখিনি সকলোৱে শুনি হাঁহিলে। আইতাকে হাঁহি মাৰি কৈ উঠিল¸
‘ মাজনী¸ মোৰ পুতলাজনী¸ মাইনাই মিছাকৈয়ে মিছাকৈয়ে কৈছে। মই জানো মোৰ আদৰৰ ডাঙৰ নাতিনীজনীক পাহৰিব পাৰো। প্ৰথমে তোমাৰ কথাই শুধিছো। তুমি সোনকালেই আহিবাদেই মাজনী। বহুদিন তোমাক দেখা নাই।’
‘ হব আইতা¸ বন্ধ পালেই এইবাৰ দুদিন থকাকৈ যাম। তোমাৰ লগত নামঘৰলৈও যাম।’
হঠাতে কিবা এটা ভাবি আব্দাৰ ধৰিলে তাই¸
‘ অ’ আইতা¸ তুমি মাহীহঁতৰ লগতেই গুচি আহা না।’
‘ এতিয়া নাযাওদেই মাজনী। ৰোৱনীয়ে কঠীয়া ৰুই আছে নহয়। মামাই কলেজৰ পৰা আহি আকৌ পথাৰলৈ যায়। মই গুচি গলে মামীৰ কষ্ট নহব জানো অকলে অকলে।’
আইতাকে বুজাই তাইক। তাই বুজে¸ গাঁৱৰ ঘৰখন এৰি বেছিদিন থকাকৈ আইতাক আহিব নোখোজে।
‘ অ’ বা¸ নামঘৰলৈ যাবলৈ মই কি পিন্ধিছো জানা! মেখেলা চাদৰ¸ মামীয়ে কি ধুনীয়াকৈ পিন্ধাই দিছে। চোৱাচোন ফটো দিছো।’ হঠাতে আইতাকৰ হাতৰ ফোনটোৰ আগত মুখ লগাই মাইনাই কৈ উঠিল। প্ৰচ্ছায়াই চাবলৈ ডাটা অন কৰিব লওতেই মাক পাকঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল।
‘ মাৰ লগত কথা পাতি আছ?’
মাকৰ প্ৰশ্নত তাই মুৰ দুপিয়ালে।
‘ দেচোন ’
তাইৰ হাঁতৰ পৰা ফোনটো লৈ মাক ব্যস্ত হৈ পৰিল।
প্ৰচ্ছায়াৰ মনটো ভাল লাগিছিল। দুদিন পিছত মাহীয়েকহঁত আকৌ পাবহি। তায়ো অহামাহলৈ এবাৰ আইতাকৰ ওচৰলৈ যাবগৈ। কথাটো ভাবি ভাবি তাই বেলকনীলৈ ওলাই আহিল। সাঁজ কেতিয়াবাই লাগিছিল। লাইটবোৰ জলি ওচৰৰ সকলোবোৰ ঘৰ পোহৰ হৈ পৰিছিল। নিয়মমাফিক এবাৰ তললৈ চালে তাই। ভাৰাঘৰৰ লাইটবোৰ জলি উঠিছিল। মাথো পলাশৰ ৰুমটো বাদ দি। তাৰ ৰুমৰ দৰ্জাখনত তলা ওলমি আছিল। ৰাতিপুৱাই ঘৰলৈ গৈছিল সি। হঠাতে কিবা এটা মনত পৰি ৰুমলৈ সোমাই গ’ল তাই। ইতিমধ্যে মাকৰ কথা পতা হৈ গৈছিল আৰু তেও ফোনটো দিবলৈ তাইৰ কাষলৈকে আহিছিল। ফোনটো হাতত লৈ মেছেজ এটা লিখিলে তাই।
-----
গাঁৱলৈ আহি সন্ধিয়া এপাক ওলাই গৈছিল সি। সিঁহতৰ গাঁৱৰ আড্ডাস্থলীখন আনদিনাৰ দৰে গমগমাই থকা নাছিল। কিবা গভীৰ দুঃচিন্তাত থকাৰ দৰে ল’ৰাকেইটাৰ মুখবোৰ ওলমি পৰিছিল।
‘ কি হৈছে অ’। চবৰে মুড অফ কিয়?’
পলাশ আচৰিত হৈছিল।
‘ বেয়া কথা এটা শুনিলো। তন্ময়দা যে¸ বগা ভাৰ্না এখন আছে। হি হেজ কমিট চুইচাইদ।’
খবৰটো শুনি হতবাক হৈ পৰিছিল পলাশ। কাণ দুখনে ভুল শুনা বুলি এবাৰ কাণখন উনাই সুধিলে সি¸
‘ হা…কি কৈছ?’
কিন্তু ভাৱ হোৱাৰ দৰে তাৰ কাণ দুখনে ভুল শুনা নাছিল। ধনজিতে কোৱা খবৰটো শুনি ম্ৰিয়মান হৈ পৰিছিল সি। তন্ময় দাদাকৰ ঘৰত একো অভাৱ নাছিল। হাঁহি মুখীয়া মানুহজনৰ একো দুখেই নাছিল। সিঁহতৰ কাষৰ গাঁওখনত তন্ময় দাদাকৰ ঘৰ। সি যেতিয়া হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰত নাম লগাইছিল¸ তেতিয়া তন্ময় দাদাক ডিগ্ৰী ফাইনেল ইয়েৰৰ ছাত্ৰ। সাংস্কৃতিক অনুস্থান এটাত চিনাকী হৈ তন্ময় দাদাক তাৰ আপোন হৈ পৰিছিল। ডিগ্ৰী পঢ়িবলৈ গুছি অহা সময়ত তন্ময় দাদাকেও ইউনিভাৰ্ছিটিত এমবিএ কৰিবলৈ আহিছিল। মাজে-মাজে লগ পাইছিল সি। ভাল ৰিজাল্ট কৰাৰ পিছতো তন্ময় দাদাকো চাকৰী নিবিছাৰি ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিছিল। মানুহে তেতিয়া তাক ঠাট্টা কৰিছিল¸ এমবিএ কৰি কাপোৰৰ দোকান দিয়া বাবে। এতিয়া সেই তন্ময়দাদাক এখন ডাঙৰ ইলেক্ট্ৰনিকছ শ্বৰুমৰ মালিক। সিঁহতৰ ওচৰৰ সৰু টাউনখনৰ আটাইতকৈ দামী আৰু ডাঙৰ কাপোৰৰ দোকানখনৰ মালিকো তন্ময় দাদাকেই। তেও এজন সফল ব্যৱসায়ী। এসময়ত তেওক হঁহা মানুহবোৰে এতিয়া তেওৰ দূমহলীয়া ঘৰটোৰ সমুখত থিয় হৈ হুমুনিয়াহ কাঢ়ে। পুতলাৰ দৰে দুটি দেৱশিশু¸ অপ্সৰাৰ দৰে ৰূপৱতী পত্নী থকাৰ পিছতো হাঁহিমুখীয়া মানুহটোৰ মনত কিবা দুখ আছিল বুলি পলাশে নাভাবে। অথচ সেই মানুহটোৱেই আত্মহত্যা কৰা খবৰটোৱে জোকাৰি গ’ল তাক।’
‘ কেতিয়া ধনজিত?’
‘ আবেলি নিজৰ ৰুমত ওলমি দিলে। বহু দেৰি ৰুমটোৰ পৰা ওলাই নহাত মাতিবলৈ গৈ দেখিলে।’
‘ অহ’ গড¸ কিয় বাৰু এনেকুৱা কৰিলে তেও? ব্যৱসায়টো তেওৰ ভালেই চলিছিল।’
‘ ওহো¸ কোনেও নাজানে একো। কোনো দিনেই কাকো বুজিবলৈ নিদিলে তন্ময়দাই।’
আৰু কোনেও একো নুসুধিলে। কাৰো একো সুধিবলৈ মন নগল। মানুহৰ জীৱনটো সচাকৈয়ে বৰ জটিল। সুখী হৈ থকা সফল মানুহ এজনে হতাশাত ভূগি চৰম সিদ্ধান্ত লয়। কেনেকৈ বাৰু তন্ময়দাই লব পাৰিলে এই চৰম সিদ্ধান্ত। এনে কি গভীৰ দুখ আছিল¸ যি কাকো বুজিবলৈ নিদি নিজে নিজে সহি আঁতৰি গলগৈ। কিন্তু কনমানি দুটাৰ মুখলৈ চায়েই তন্ময়দাদাই এই সিদ্ধান্ত লব নালাগিছিল। এতিয়া চাগে দুয়োটাই পাপা পাপাকৈ মৰাশটোকে মাতি আছেগৈ। বুকুখন বিষাই উঠিছিল পলাশৰ। সিঁহতৰ আড্ডাটোও আৰু নজমিল। অযুহাত দেখুৱাই এজন এজনকৈ উঠি গলগৈ। অঞ্চলটোৰ উদ্যমী সফল যুব ব্যৱসায়ীৰ পৰিণতিয়ে সকলোকে স্তম্ভিত কৰি তুলিছিল। পলাশৰ ঘৰতো খবৰটোৱে চুই গৈছিল। কাৰো কথাৰ ভাগ নিবিছাৰি চিধাই নিজৰ ৰুমলৈ সোমাই গ’ল সি।
মনটো অশান্ত পৰিছিল পলাশৰ। সদায়েই এনে হয় তাৰ। চিনাকী কোনোবা এনেকৈ আঁতৰি যোৱা শুনিলেই বুকুখন কপি উঠে তাৰ। কিয় বাৰু মানুহে হেৰুৱাই পেলাই আশাবোৰ। মানুহ কিয় হতাশ হৈ পৰে! কিয় জন অৰণ্যৰ মাজত থাকিও নিসংগ হৈ পৰে। কিয় কাকো খুলি কব নোৱাৰে বুকুৰ ধুমুহাৰ কথা। আৰু অকলে অকলে সেই ধুমুহা কঢ়িয়াই সহিব নোৱাৰা হলেই আঁতৰি যায়গৈ। কিয় এনে হয়! কি সংকোচত মানুহে গৰল পান কৰিও সুখী হোৱাৰ অভিনয় কৰি ৰয়! স্বাৰ্থপৰ এই দুনীয়াত কিয় সময়ত কাৰো এখনো হাতে কান্ধত থপথপাই দিব নোৱাৰে! হতাশা বৰ ভয়ংকৰ¸ তাতোকৈ বেছি ভয়ংকৰ নিসংগতা। হতাশাই উজ্জীবিত মনক হত্যা কৰা লগতে নিসংগতাই ভুল সিদ্ধান্ত লবলৈ প্ৰৰোচিত কৰাই। চাগে তন্ময়দাও ডিপ্ৰেছনৰ স্বীকাৰ হৈছিল। কথাবোৰ ভাবি ভাবি বিচনাখনত গাটো এৰি দি চকু মুদি দিলে সি।
সকলো কথা সকলোকে খুলি কব নোৱাৰি। পিছত কাৰুণ্যৰ নিৰ্মালী দলিয়াই কথা কোৱা সৰহ ভাগ মানুহেই জীৱনকালত হয়তো ভালকৈ কেতিয়াবা দুই মিনিটো নিদিয়ে। ৰাষ্টা-ঘাটৰ আলোচনাত তন্ময়দাক সমালোচনা কৰা মানুহবোৰলৈ হঠাতে খং উঠিল পলাশৰ। কিয় কব কোনোবাই¸ কেনেকৈ কব সাহস দিব নোৱাৰা চেলফিশ্ব পৃথিবীক¸ আন্তৰিকতা নাথাকিলে অন্তঃত অবজ্ঞাও নকৰিব। বিশ্বাস আৰু ভৰসা যে এতিয়া সাংঘাটিক দূৰ্লভ।
‘ ক্লিক ’
হঠাতে ফোনটো বাজি উঠাত চালে সি¸ প্ৰচ্ছায়াৰ টেক্সট মেছেজ¸
‘ গুড ইভিনিং। অ’ই তেতিয়া মাহীহঁত যাবলৈ ওলাইছিল বাবে কথা পাতিব নোৱাৰিলো।’
ওপৰা-ওপৰিকৈ লিখিছিল তাই। সন্ধিয়া এবাৰ মেছেজ কৰিছিল সি। আজিকালি মাজে-মাজে দুই এটা কথা পাতে সিঁহতে মেছেজত। এতিয়া তাইৰ সতে কথা পাতিবলৈ মন গ’ল তাৰ। তাইৰ সতে কথা পাতিলে তাৰ মনটো ভাললাগে। আৰু এতিয়া বেয়ালগা কথাবোৰ পাহৰিবলৈ অযুহাত লাগে তাক।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ কথা পাতিব পাৰোনে হোৱাটচ্এপত? বিজি আছা যদি নালাগে বাৰু!’
টেক্সট কৰি অলপ সময় ৰৈ থাকিল সি। অলপ সময় পিছত ৰিপ্লাই আহিল আহিল তাইৰ¸ ‘আহা’।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ আজি অলপ বেছিকৈ কথা পাতিব মন গৈছে তোমাৰ লগত। আমনি পাবা নেকি? ’
পোনপটীয়াকৈ সুধিলে সি।
অলপপৰ তভক মাৰি ৰ’ল প্ৰচ্ছায়া। দিনে-দিনে এটা কৌতুহলী চৰিত্ৰ হৈ পৰিছে ল’ৰাটো। মন গলেই গীতাৰ বজাই¸ দীঘলীয়াকৈ মেছেজত নিজৰ বিষয়ে লিখি দিয়ে। কেতিয়াবা অলপ বিৰক্ত হলেও খং নুঠে তাইৰ। হয়তো বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড টাইপৰ কোনো নাই তাৰ। প্ৰচ্ছায়াৰ ভাৱ হয় চাগে সি তাইৰ কাষ চাপিব খোজে। পিছ মূহুৰ্ততে ভাৱ হয় সেই ধাৰণা সলনি হৈ ভাৱ হয়¸ লৰাটো যথেষ্ট ষ্ট্ৰেইট ফ’ৰৱাৰ্ড। লাহেকৈ হাঁহিলে তাই।
‘ আমনি পালে মেছেজৰ ৰিপ্লাই কৰো নেকি?’
‘ থেংকিউ প্ৰচ্ছায়া। অন্তঃত মোক ইমানখিনি সময় দিয়া বাবে। মোৰ কথাখিনি শুনিবলৈ আগ্ৰহ কৰা বাবে।’
‘ অ’ই ইমান চেন্টি কিয় ফালিছা আজি?’
এটা হুমুনিয়াহ কাঢ়িলে সি¸
‘ আজি মোৰ মনটো ভাল নহয় প্ৰচ্ছায়া। বেয়া লগা কথা এটা পাহৰিবলৈ চেষ্টা কৰিও পৰা নাই।’
‘ হঠাতে মন লাগিবলৈ কি হ’ল আকৌ?’
‘ থাকে কিছুমান কথা। কম দিয়া।’
অলপ সময় মনে-মনে ৰ’ল সি। তায়ো তাৰ মেছেজ অহালৈ অপেক্ষাত ৰ’ল।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ মই সহজ সৰল ল’ৰা। জটিলতাবোৰ বুজি নাপাও। মনত যি আহে খোলাকৈ কৈ ভালপাও¸ পেটত এটা মুখত এটা কোৱা মোৰ বাবে অসম্ভৱ। সেয়ে বহুত মানুহেই হয়তো মোক বেয়া পাই।’
‘ জানো। সেই বাবেই তোমাক বেয়া পোৱা নাই।’
‘ কিন্তু জীৱনে মোক নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিবলৈ ইমানেই শিকালে যে¸ এতিয়া কোনোৱেই একো অপকাৰ কৰিব নোৱাৰাকৈ আত্মপ্ৰেমৰ আৱেষ্টনী গঢ়ি ললো। এতিয়া সেই অাৱেষ্টনীভেদি কাৰোৱেই চলনা কূট কৌশল সৰকি যাব নোৱাৰে। হয়¸ এতিয়াও ভুল কৰো। বিশ্বাস কৰিব মন যায় বাবেই এতিয়াও মানুহক বিশ্বাস কৰো। হয়তো মই নিজৰ বিশ্বাসৰ সতেই বাৰে-বাৰে পৰীক্ষা কৰো। মোৰ বিশ্বাসভংগৰে ক্ষতিৰ সংশয়ৰ সতে হয়তো বাজি খেলো।’
‘ আচ্ছা¸ সেইবাবেই তুমি মোকো সকলোবোৰ কৈ বাজি খেলিছিলা চাগে ন?’
‘ মই পোনচাটেই হয় বুলি নকও বা নহয় বুলিও নকও। কিন্তু এটা কথা সঁচা। তোমাক কৈ উঠাৰ পিছতে সংকোচ অলপ হৈছিল। অবাঞ্চিত আমনি কৰাৰ বাবে নিজৰ ওপৰতে খঙো উঠিছিল। কিন্তু ভয় একো নাছিল। বৰ বেছি মানুহৰ আগত অলপ অপদস্ত হ’লো হয়¸ মানুহবোৰে মোক ভুল বুজিলে হয়। কিন্তু বিবেকৰ দংশনৰ পৰা মই মুক্ত হৈ ৰ’লোহৈ।’
কথাখিনি কৈ পলাশ অলপ ৰ’ল। আৰু কি কবলৈ একোৱে মনলৈ নাহিল তাৰ। সিটো পাৰে প্ৰচ্ছায়াই দীঘলকৈ উশাহ এটা টানি কলে¸
‘ বিশ্বাসৰ মৰ্য্যদা ময়ো দিব জানো পলাশ। কোনবোৰ কথাত কেনেকৈ ৰিয়েক্ট কৰিব লাগে জানো। আচৰিত হৈ গৈছিলো¸ কিন্তু বিশ্বাস কৰা¸ খং অলপো উঠা নাছিল।
‘ ধন্যবাদ। ’
‘ ফ্ৰেইণ্ডক কিন্তু থেংকিউ কৈ নাথাকে পলাশ। তুমি ফ্ৰেইণ্ডশ্বিপৰ ৰুল ফলো কৰা নাই।’
লাহেকৈ হাঁহিলে তাই।
‘ হেই প্ৰচ্ছায়া¸ জমনি এটা শুনা। মাজতে এবাৰ হা অফিচ এটাত মেনেজাৰ হিচাপে সুমালো। প্ৰায় ছয়বছৰমান আগৰ ঘটনা। লাইফত ফাৰ্ষ্ট টাইম চুপাৰভাইজৰ ৰেংকৰ পৰা ডাঙৰ প্ৰমোছন এটা পাইছো। মনত খুউব ফুৰ্তি। দৰমহাও সেই সময়ত আশা কৰাতকৈ অলপ বেছিকৈয়ে পাইছো। সেয়েহে এক্সট্ৰা সময় উলিয়াই হলেও কষ্ট কৰি কামবোৰ কৰিছিলো। মালিক খুচ হ’ল মোৰ সততাত। এদিন মালিকে মোক দামী মোবাইল এটা গিফ্ট দিলে। মন খুচ হৈ গ’ল। দুগুণ উৎসাহেৰে কষ্ট কৰি গলো। মাজে-মাজে মালিকৰ ঘৰৰ পৰা চাৰ্ট¸ ঘড়ী আদি আহি থাকিল। কিন্তু মাজতে এদিন মালিকে আওপকীয়াকে যিটো প্ৰস্তাব দিলে¸ ইমানদিনৰ উৎসাহ চব পানী হৈ গ’ল। আচলতে মালিকৰ ঘৰত কিবা দূৰ সম্পৰ্কীয় ছোৱালী এজনী আছিল। কিয় জানো বহুবাৰ বিয়াৰ কথা-বতৰা চলি চলি তাইৰ বিয়াখন শেষত ভাঙি গৈছিল। বয়সত চাগে মোৰ সমানেই হব। সদায় এনেয়ে কিবা নহয় কিবা অযুহাত লৈ অফিচলৈ আহে। ইজন সিজনৰ লগত কথা পাতি থাকে। হয়তো মোৰ আচাৰ-ব্যৱহাৰত তাই¸ মালিকৰ পৰিয়াল ইমানেই আকৰ্ষিত হ’ল যে মোৰ লগত বিয়া দিবলৈকে প্ৰস্তাব কৰিলে। এনেকি বিয়াৰ খৰচৰ বাবদ কেইলাখমান টকা দিবলৈয়ো ইচ্ছা কৰিলে।’
‘ তাৰপিছত…?’
‘ কি হব আৰু ! পলালো। সাতাইছ বছৰীয়া ল’ৰা এটাই¸ যাৰ কান্ধত ঘৰৰ দায়িত্বৰ বোজা আছে¸ ভন্টিৰ বিয়াৰ আগমূহুৰ্তত তেনেকুৱা প্ৰস্তাব পাই ভয় খাই গ’লো। কোনো অনুভূতি নথকাকৈ¸ ভাল নলগাকৈ জানো ইবিলাক কথা ভাবিব পাৰি। পোনচাটেই না কৈ দিলো। তাৰ পিছত তাত থকাটো অসম্ভৱ হৈ পৰিল। ওলাই আহিলো তাৰ পৰা। অথচ তাৰ কেইদিনমান পিছতে ভন্টিৰ বিয়া। সেই সময়ত মোক টকাৰ খুবেই প্ৰয়োজন হৈ পৰিছিল। কিন্তু মাথো টকাৰ বাবেই নিজক বিক্ৰী কৰি দিয়াৰ সিদ্ধান্ত এটা লব নোৱাৰিলো। আজিও সকলোৰে বাবে সাঁথৰ¸ কিয় সেই মূহুৰ্তত মই চাকৰী ৰিজাইন দিলো। মই আজিও কাকো ঘৰত কব নোৱাৰিলো। সংকোচ হয়তো লাজে মোক বাধা দিয়ে। কিন্তু সেই যে ভাল নলগা প্ৰস্তাবটো পালো¸ নতুন অভিজ্ঞতা হ’ল। মানুহে আমাক বেয়া পাই গলে অসুবিধা হয় ঠিকেই¸ কিন্তু যদি কোনোবাই প্ৰয়োজনতকৈ বেছি ভালপায় যায়¸ তেতিয়াও অসুবিধা হয়। জানা প্ৰচ্ছায়া¸ তেতিয়াৰে পৰা সিদ্ধান্ত ললো মানুহক বৰকৈ ভালপাবলৈও সুৰুঙা নিদিও। প্ৰয়োজন সাপেক্ষে কেতিয়াবা মিছাকৈও থিয় দিম!‘
কৈ কৈ হাঁহি দিলে সি।
‘ মানে?’
‘ এই ধৰা¸ যদি কোনোবাই সোধে চিগাৰেট খোৱা? কও খাও। যদি সোধে মদ খোৱা¸ কও খাও। আনকি কেতিয়াবা দমি নাযাবলৈ বন্ধুবৰ্গৰ আগত কোনোবা অচিনাকী ছোৱালীৰ ফটোও দাঙি ধৰি কও গাৰ্লফ্ৰেণ্ড বুলি কও। হা হা হা।’
‘ পলাশ¸ কথা এটা কও! প্ৰথমে তোমাক অলপ ভুল বুজিছিলো। প্ৰথম দেখোতেই তোমাক বদমাছ টাইপৰ ল’ৰা যেন লাগিছিল। সেই যে আমাৰ লগত তৰ্ক কৰিছিলা¸ অভদ্ৰ যেন লাগিছিল। পিছদিনা তোমাক অফিচত দেখি বিৰক্ত হৈছিলো। কিন্তু এতিয়া বুজিছো¸ ল’ৰা এজনৰ মনটোও যেন ইমান চেনজিটিভ হব পাৰে! ছ’ৰী হা তেতিয়া ইগন’ৰ কৰা বাবে।’
‘ হেই¸ এতিয়া কিন্তু তুমি ভুল কৰিছা ফ্ৰেইণ্ডশ্বিপৰ ৰুল। ন’ ছৰী¸ ন’ থেংকিউ।’
হো হোৱাই হাঁহি দিলে সি। তায়ো লাহেকে হাঁহিলে।
‘ বাই দা ৱে¸ মই এতিয়াও বদমাছ দেই। স্মাৰ্ট বদমাছ।’
আকৌ হাঁহিলে সি।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ তুমি হয়তো ভাবিছা¸ মই এইবোৰ তোমাক কিয় কৈছো। তোমাৰ চিম্পেথি লব খুজিছো নে হাৰ্ট উইন কৰিব খুজিছো! সেইবোৰ একো নহয়। কিছুমান সময়ত কেতিয়াবা কিছুমান মানুহ নিসংগ হৈ পৰে। মুকলি মনেৰে কথা পাতিবলৈয়ো মানুহ নোহোৱা হয়। হয়তো সেই বাবেই মই চেলফিশ্ব হৈ পৰিছো। হয়তো আমনি কৰি অন্যায় কৰিছো। কেতিয়াবা মন খুলি কথা পাতিব মন যায়। সকলোকেতো সকলো খুলি কব নোৱাৰি। কিছুমান মানুহক বাৰু কেনেকৈ দিও মোৰ দূখৰ বোজা। হয়তো সেইবাবেই তোমাৰ বন্ধুত্বৰ মোক প্ৰয়োজন। চোৱা¸ আকৌ সঁচা কথাটো কৈ দিলো মই। নোকোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰো দেখোন! অথচ জানো¸ কোৱা মানেই তুমি বেয়া পাই যাবা সাংঘাটিক ধৰণে।’
‘ পলাশ¸ তুমি বাৰু কথাবোৰ কিয় এনেকৈ কোৱা মন চুই যোৱাকৈ। বেয়া পাও বুলিও বেয়া পাব নোৱাৰো¸ অথচ কবলৈও ভাষা নোহোৱা হয়।’
প্ৰচ্ছায়াৰ কথাষাৰ শুনি মনে-মনে ৰ’ল পলাশ। তাৰ মনত পৰিছিল বৰ্ণালীলৈ। তায়ো এদিন এনেকৈয়ে কৈছিল¸ ‘ পলাশদা¸ তুমি বাৰু কথাবোৰ কিয় এনেকৈ কোৱা যে বুকুখনে হাঁহাকাৰ কৰি উঠে। অথচ কোৱাও একো এক্সপেক্টেচন নকৰা!’ সি বৰ্ণালীক আকস্মাতে এদিন লগপাই গৈছিল কবিতাৰ অনুস্থান এটাত। জুনিয়ৰ কলেজ এখনৰ প্ৰবক্তা আছিল তাই। তাতকৈ চাৰিবছৰমান সৰু ছোৱালীজনীয়ে তাৰ কবিতাৰ মুগ্ধ পাঠিকা হৈ বন্ধুত্ব আগবঢ়াইছিল। তাৰ সতে ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথা পাতিছিল তাই। প্ৰেমৰ কথা¸ সাহিত্যৰ কথা¸ সমাজৰ কথা। মেধাবী শকত ছোৱালীজনীক ক্ৰমশ ভাল লাগি গৈছিল তাৰ। এদিন সি সাঁহ কৰি কৈছিল¸
‘ বৰ্ণালী¸ তোমাক মোৰ ভাল লাগে।’
লাহেকৈ হাঁহি কৈছিল তাই¸
‘ পলাশদা¸ মই জানিছিলো। তুমি মোক এনেকৈ কবা। সচা কবলৈ গলে মোৰো তোমাক ভাললাগে। কিন্তু সেইযে ভালপোৱাবোৰ হঠাতে হেৰাই গ’ল¸ চাগে মোৰ জীৱনৰ পৰাও সেই ৰঙবোৰ আঁতৰি গ’ল। কিন্তু তোমাক নিৰাশ নকৰো। মোক পাবলৈ অলপ যোগ্য হৈ উঠিব লাগিব তুমি। নিজৰ ঘৰখন নিজৰ মতে সজাম মই। তাত কাৰো অনাধিকাৰ প্ৰৱেশ কৰিব নিদিও। তুমি মোৰ বাবে ধুনীয়া ঘৰ এখন সাঁজি দিব লাগিব।’ তেনেকৈ কোৱা বৰ্ণালী এদিন হঠাতে নিৰুদ্দেশ হৈ গৈছিল তাৰ বাবে। তাৰ চহৰ এৰি তাই গুছি গৈছিল তাক মাত নিদিয়াকৈ নিজৰ চহৰলৈ। সলাই পেলাইছিল নিজৰ নম্বৰ। আশাহত হোৱা নাছিল পলাশ। মনটোক বুজাইছিল সি¸ মনৰ মাজত আঁকি ৰখা অস্পষ্ট প্ৰিয় নাৰীৰ মুখখন বৰ্ণালী¸ পল্লবী¸ কিবা অংকিতা কাৰোৱোই নাছিল। বৰ্ণালীৰ প্ৰতি একোৱে অভিযোগ নাই তাৰ। তাই তাৰ প্ৰেয়সী নাছিল। হয়তো তাই পাই গৈছিল নিজৰ প্ৰেমাস্পদ। তাইৰ বাবে সি মাথোন এটা নিসংগ সময়ৰ সঁহাৰিহে আছিল। যিদৰে এতিয়া তাৰ বাবে প্ৰচ্ছায়া। কিন্তু সিতো মাথো প্ৰচ্ছায়াক সেই বুলিয়েই ভবা নাই। তেনেহলে বৰ্ণালীয়ো তাক¸…। মনটো খেলিমেলি হৈ পৰে তাৰ। এতিয়াও ফোনৰ সিপাৰে প্ৰচ্ছায়া।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ কাৰণ মই সজাই পৰাই নকও। ইমপ্ৰেছ কৰাৰ বা ডিপ্ৰেছ কৰাৰ আকাংক্ষা মোৰ নাথাকে। অন্তঃত মোৰ হিয়াৰ ওচৰৰ মানুহখিনিক মই অন্ধকাৰত ৰাখিব নোখোজো। মই বিচাৰো¸ মোৰ দৰে তেওলোকে মোক লওক। অথচ ভয় হয়¸ জানোচা হেৰুৱাই পেলাও। কাৰণ মোৰ দৰে কমপ্লিকেটেড জিনৰ দ্বাৰা গঠিত মানুহটোক বা ভাবে কি।’
’ প্ৰচ্ছায়া¸ মই মাথো নিজক প্ৰকাশ কৰিবহে খোজো। তাৰ বাহিৰে বেলেগ একো আকাংক্ষা নাই মোৰ। বেয়া নাপাবা¸ নিজকে প্ৰকাশ কৰাৰ বেলেগে উপায়ো মোৰ নাই। প্ৰচ্ছায়া¸ মই কি ভাবো জানা¸ দূখীয়া হোৱাটো চাগে অভিশাপ। মাথো অৰ্থৰ অভাবৰ বাবেই মই বিশ্ববিদ্যালয়ত পঢ়িব নোৱাৰিলো। কেতিয়াবা ভাবো¸ যদি অভাবী দেউতাক বিপদত পেলাই মই জেদ কৰিলোহেতেন¸ যেনেকৈয়ে নহওক মোৰ ভাল টিউচনৰ যোগাৰ কৰি দিবই লাগিব। যদি ঘৰত অশান্তি কৰি কলোহেতেন¸ ঘৰৰ ভেটি বেছি হলেও মোৰ পঢ়াৰ যোগাৰ ভালকৈ দিবই লাগিব। হয়তো সেই সময়ত দেউতাই বহুত বেছি দূখ পালেহেতেন। হয়তো মোক তেতিয়া বেয়া পালেহেতেন। কিন্তু আজি হয়তো মই আন ক’ৰবাত থিয় হৈ থাকিলোহেতেন। হয়তো আজি তেওলোক মোক লৈ গৰ্বিত হব পাৰিলেহেতেন। হয়তো তেওলোকৰ সকলো দূখ দুচিন্তা সকলো মোৰ সাফল্যই পাহৰাই দিলেহেতেন। অথচ ভাল পুত্ৰ হৈ মা-দেউতাক বিন্দুমাত্ৰও দুখ দিব নোখোজা মনটোৱে মোক বেডবয় কৰি পেলালো। না মই কাৰোবাৰ ভাল পুতেক হব পাৰিলো¸ না ভাল ককায়েক¸ না ভাল বন্ধু। মাথো মোৰ সন্তুষ্টিৰ বাবে দিনে-নিশাই হাড়ভঙা শ্ৰম কৰি মই আত্মকেন্দ্ৰিক হৈ গ’লো।’
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ এই যে মাজে-মাজে শুনো দাৰিদ্ৰতা জিনি মানুহবোৰ সফল হোৱাৰ কাহিনীবোৰ¸ যিবোৰ শুনি আমি উৎসাহী হও। গৌৰব কৰি কও দাৰিদ্ৰতা সফলতাৰ অন্তৰায় নহয়। কিন্তু আমি পাহৰি যাও সেই সফল ব্যক্তিৰ আঁৰৰ মানুহবোৰৰ ত্যাগ¸ পৰিশ্ৰমৰ কথা। সফল ব্যক্তিৰ সফলতাৰ জখলাৰ আঁৰত হেৰাই যায় ক’ৰবাত সেই সকল মানুহৰ জীৱনবোৰ। অথচ নিজাকৈ আশা এটা সকলোৰে থাকে। সকলোৱে ভাবে এদিন সফল হবলৈ। কিন্তু পৰিবেশ পৰিস্থিতিয়ে তেওলোকক সহাৱস্থান কৰিবলৈ শিকাই দূস্কাৰ্য্যৰ সৈতে।’
‘ জীৱনৰ বাটত সকলো সমানেই লাকী নহয় প্ৰচ্ছায়া। আৰু উচ্ছাকাংক্ষাবোৰেও বৰ দিগদাৰ দিয়ে। সুখী হব খুজিও কেতিয়াবা এই পাহৰিব খোজা সপোনবোৰে সুখী হব নিদিয়ে। জানা¸ মাথো টকাৰ বাবে মোৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সপোন সপোন হৈয়ে ৰ’ল। অথচ পিএইচদি কৰাৰো চাবজেক্টো বাছি পেলাইছিলো। হা হা চব এতিয়া মূল্যহীন সময়ৰ সপোন।’
হুমুনিয়াহ এটা ওলাই আহিল তাৰ। পুৰণি কথাবোৰ মনত পৰি চকু দুটা সেমেকি উঠিছিল। মছি ললে সি। এই চকুযুৰিয়ো আঁচৰিত। সুখ হওক দুখ হওক সদায়েই সহযোগিতা আগবঢ়াই। ঠিক কথাবোৰৰ দৰে। যিবোৰ বানপানীয়ে ভেঁটাভাঙি অহাৰ দৰে ওলাই আহিব খোজে।
কথাবোৰ পঢ়ি প্ৰচ্ছায়াৰো চকুহাল সেমেকি উঠিছিল। হুমুনিয়াহ এটা তাইৰো ওলাই আহিছিল। জীৱনৰ ৰংবোৰ বেলেগ বেলেগ হলেও দুখৰ ৰংবোৰ সকলোৰে একে। সেয়ে সহজেই দুখে আনৰ দুখৰ সতে একাত্ম হৈ যায়। প্ৰথমবাৰৰ বাবে তালৈ মৰম লাগিল প্ৰচ্ছায়াৰ। প্ৰথমবাৰৰ বাবে তাক বিশ্বাস কৰিবলৈ মন গ’ল তাইৰো। দীঘলকৈ উশাহ এটা ললে তাই।
‘ পলাশ¸ তুমি সেইদিনা সুধিছিলা মই কিয় সেইদিনা উদাস হৈ আকাশলৈ চাই আছিলো। দুখ নে কি নাজানো¸ কিন্তু এটা পাহৰিব খোজা সময় ময়ো দেখিছো।
ভাৰ্চিটিত পঢ়ি থাকোতেই ল’ৰা এজনক ভাল পাইছিলো। মোৰ মাহীৰ দূৰ সম্পৰ্কীয়। মাহীয়েই চিনাকী কৰি দিছিল। কথাবোৰ গমপাই ঘৰত কোনেও বাধা দিয়া নাছিল। সকলো ফালৰ পৰাই যোগ্য পাত্ৰ হিচাপে অৰ্ণৱক সকলোৱে আঁকোৱালি লৈছিল। বেংলোৰত অৰ্ণৱৰ চাকৰী হৈছিল। অৰ্ণৱ যোৱাৰ আগতে দুয়োখন ঘৰে আমাৰ ৰিং চেৰিমনিৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল। মই তেতিয়াও ভাৰ্চিটিৰ পৰা ওলোৱা নাছিলো। জইন কৰি নেক্সট ঘৰলৈ অহাৰ পিছতে আমাৰ বিয়াৰ কথা চলিছিল। নতুন সপোন এটা দেখি মই অধীৰ হৈ পৰিছিলো। ৰিং চেৰিমনিৰ আগদিনা অৰ্ণৱে মোক ফুৰাবলৈ লৈ গৈছিল। গভীৰ বিশ্বাসেৰে তাৰ সৈতে গুছি গৈছিলো বিলাসী হোটেলৰ ৰুমটোলৈ। ভাবিছিলো¸ বাকদত্তা প্ৰেয়সীক ছাৰপ্ৰাইজ দিবলৈ আনিছে। ছাৰপ্ৰাইজ পাইছিলো¸ কিন্তু মই বিছৰা ধৰণে নহয়। সেয়া অান ধৰণেহে। বন্ধ ৰুমত অৰ্ণৱে মোক নিৰ্লজ্জ হৈ প্ৰস্তাব দিছিল একেলগে নৈশযাপন কৰাৰ। তাৰ চকুত মই তেতিয়া প্ৰেম দেখা নাছিলো। দেখিছিলো কামনাৰ লৌলুপ ক্ষুধা। মোৰ হাজাৰ বুজনিলৈ কাণ নিদি জোৰকৈ সাবতিবলৈ চেষ্টা কৰি মাথো কৈছিল¸ কিনো হব! পিছদিনা দেখোন আঙুঠি পিন্ধাবই। মই সহ্য কৰিব নোৱাৰিলো। গাৰ বলেৰে চৰ এটা সোধাই মই ওলাই আহিলো। সি চেষ্টা কৰিছিল¸ কিন্তু কেনেকৈ পিন্ধো সেই আঙঠি¸ য’ত ভালপোৱাৰ নামত থাকে মাথো যৌনতা। পিছত সিঁহতৰ ঘৰখনেই কথাবোৰ উলিয়ালে বোলে মোৰ স্বভাবৰ বাবে বোলেহে বিয়াখন ভাঙিল।’
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ সকলো পুৰুষ একে নহয়।’
‘ মই জানো পলাশ। কিন্তু কেনেকৈ পাহৰো¸ বিয়াৰ কথা ওলালেই সেই বিভৎস অভিজ্ঞতা চকুৰ আগত ভাহি উঠে।
-----
হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়িলে তাই।
পলাশ মনে-মনে ৰ’ল। কি কব অলপ ভাবিলে সি। পৃথিবীত হয়তো এনে এজনো মানুহ নাই¸ যি এবাৰৰ বাবে হলেও দুখৰে সহবাস কৰা নাই। দূখ আৰু সুখ জীৱনৰ ইপিঠি সিপিঠি। তাল-মিল ৰাখিব পাৰিলে জীৱন সুন্দৰ। কিন্তু কেতিয়াবাযে মাথোন এটা ফালহে আহি থাকে বাৰে-বাৰে।
‘ জীৱনটো সুখ-দুখৰ সমাহাৰ প্ৰচ্ছায়া। যদি দুখেই নাথাকে কেনেকৈ বুজিবা সুখৰ মাধুৰ্য্য। অতীতক পাহৰি যোৱা।’
‘ হমম। কিন্তু মোৰ ভয় লাগে পলাশ। যদি আকৌ বিশ্বাস ভাঙি যায়¸ বৰ কষ্ট হব!’
‘ ওহো কেতিয়াও নাভাঙে। তুমি ভাঙিব নিদিবা। নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখা। চাই-চিতি আগবাঢ়িবা জীৱন নিশ্চয় মধুৰ হব!’
সামান্য ৰৈ আকৌ লিখিলে সি। লিখোতে তাৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙি উঠিল।
‘ হেই প্ৰচ্ছায়া¸ মোৰ ফ্ৰেইণ্ড ইমান দূৰ্বল
হলে নহবদেই। বি এ ষ্ট্ৰং গাৰ্ল।’ হেপ্পী ইমোজি এটাৰ সৈতে পঠিয়াই দিলে সি।
প্ৰচ্ছায়াৰ মুখতো হাঁহি বিৰিঙিল। হাঁহি হাঁহি সুধিলে তাই¸
‘ মই সাহসী ছোৱালীদেই। দূৰ্বল বুলি কিয় ভাবিলা? বিয়া হবলৈ ভয় লাগে বুলি কোৱা বাবে! আচলতে কি জানা¸ আইম ৱেইটিং ফ’ৰ চামৱান¸ হু উইল লাভ মাই হাৰ্ট। নট বাই চিন মাই লুক। হু উইল কাম উইথ এ পিউৰ হাৰ্ট। আইম এগাৰলি ৱেইটিং ফ’ৰ হিম। বাট আই ডোন্ট নো¸ মাই ড্ৰিম উইল বি কাম ট্ৰু অৰ নট।’
কিছু আবেগিক হৈ পৰিছিল প্ৰচ্ছায়া। আবেগিক হলেই কথাবোৰ ইংৰাজীত কৈ দিয়ে তাই। পুৰণি অভ্যাস। লিখি উঠি পঢ়ি আকৌ লিখিলে তাই¸
‘ পলাশ¸ তুমি কোৱা তুমি ফিল্মী বুলি। চোৱা ময়ো কিমান ফিল্মী। এনেকুৱা ৰোমান্টিক সপোন মাথোন চিনেমাতহে সম্ভৱ চাগে।’
কি কব পলাশে! মনটো নাচি উঠিছিল তাৰ। আকৌ মৰহি। তায়ো তাৰ দৰেই চাগে পাগলী। নে সকলো ছোৱালীয়েই পাগলী সঁচা প্ৰেমৰ বাবে। নাই¸ সি কব নোৱাৰে। কবলৈ মন গৈছিল তাৰ¸ প্ৰচ্ছায়া এইফালে চোৱা। আহিছো মই মাথো তোমাৰ বাবে। এবুকু মৰমেৰে সদায় আঁৱৰি ৰাখিম। কিন্তু কব নোৱাৰে। প্ৰচ্ছায়া আৰু তাৰ মাজৰ শ্ৰেনী বিভাজনে তাক বাধা দিয়ে। হয়তো সি তাইৰ শ্ৰেনীলৈ উঠিব লাগিব¸ নতুবা তাই নামিব লাগিব তাৰ শ্ৰেনীলৈ। কিন্তু তাইৰ শ্ৰেনীলৈ উঠাৰ তাৰ ঔকাদ আৰু তাৰ শ্ৰেনীলৈ তাইক অহাৰ সম্ভাৱনা চাগে এটাও নাই। পলাশে জানে¸ এই শ্ৰেনী বিভাজনটো আচলতে এটা মিথ্যাচাৰ। এটা বদহজমৰ কাৰবাৰ। কিন্তু প্ৰেক্টিকেল পৃথিবীয়ে কিয় অস্বীকাৰ কৰিব! মনটো দমি গ’ল তাৰ। লাহেকৈ লিখিলে সি¸
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ আই উইচ ফ’ৰ য়’ৰ ড্ৰীম কাম ট্ৰু চুন। তুমি নিশ্চয় পাবা মনে বিছৰা মানুহজন।’
‘ আই হ’প চ’। বাট এতিয়া তুমি মোক প্ৰপজ নকৰিবা ভালপাও বুলি।’
একো নভবাকৈয়ে কৈ হাঁহি দিলে তাই।
‘ ধেই¸ কি যে কোৱা। উই আৰ জাষ্ট গুড ফ্ৰেণ্ড।’
কথাষাৰ কৈয়ো জিভাত কামোৰ খালে সি। তাই বাৰু অনুভৱ কৰিছে নেকি যে সি দূৰ্বল হৈছে। কিয় বাৰু তেনেকৈ কলে তাই! ওহো¸ জানিশুনি কাইটীয়া পথত খোজ দিব নোৱাৰি।
পলাশে ভাবে তাইৰ প্ৰেম অব্যক্ত হৈ ৰওক। বুকুত সযতনে থাকক। প্ৰকাশ কৰি হেৰুৱাব নোখোজে ফ্ৰেইণ্ডশ্বিপ।
‘ কথাবোৰ নোকোৱালৈহে ভাল
খুলিলেই ভেটা ভাঙি বৈ আহে
আবেগৰ ঢল
অবুজ হৃদয়ে নামানে।
যুটিটো সৰগতে বনে
কপালত থাকিলেতো আহিবই কাষলৈ
জীৱন নাটৰ এয়া শেষ নিশাৰ খেল।’
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ মোৰ বন্ধু বহুত। কিন্তু অন্তৰংগ বন্ধুৰ সংখ্যা শূণ্য। হয়তো সেইবাবেই কেতিয়াবা মনৰ কথা খুলি কব নোৱাৰি ৰিক্ত যেন অনুভৱ হয়। হয়তো সেয়েহে তোমাৰ ৰূপত বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড এজনী পাইছো।’
‘ ময়ো পাইছো তোমাৰ ৰূপত ভাল ফ্ৰেণ্ড এজন।’
হাঁহিলে তাই। আকৌ কিবা এটা ভাবি সুধিলে¸
‘ কিয় কিশোৰদা¸ তোমাৰ বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড নহয় নেকি?’
তাই যেন সামান্য আচৰিত হ’ল।
‘ হয়¸ কিন্তু সকলো কথাৰ সকলো শ্ৰোতা নহয়। তাৰ বাবে নিজৰ ভাৱধাৰা মতাদৰ্শ মিলা মানুহ হবই লাগিব। অন্যথা এজনৰ কথা আনজনৰ বাবে বোজাস্বৰূপো হৈ পৰিব পাৰে।’
হুমুনিয়াহ এটা ওলাই আহিছিল তাৰ।
দুখৰ চোলাতো সেমেকা
অ’ত ত’ত ফটা
সুখৰ চোলাবোৰ ৰঙচঙীয়া¸
নাথাকিলে জেপত সৰহ বিতধন
বান্ধিবই লাগিব নতুনকৈ মন।
দুখৰ চোলাটো সোলোকাই
হেঁপাহৰ সুঁতাৰে চিলাই দিয়া
জোৰা-টাপলিবোৰ
সাহসৰ ৰং চটিয়াই দিয়া
লগাই লোৱা প্ৰাপ্য হাচিল কৰাৰ উদ্যমী বুটাম।
হাঁহি এটি পিন্ধি লোৱা।
বিচনাৰ পৰা নামি আহিছিল পলাশ। পিয়াহ লাগিছিল তাৰ। সেইকণ সময়তে মোবাইলৰ স্ক্ৰীণখন লক হৈ গৈছিল। ঘুৰি আহি স্ক্ৰীণলক খুলিবলৈ যাওতেই উচপখাই উঠিল সি। এক বাজি গৈছিল। আৰু এতিয়াও এজনী গাভৰুৰ লগত সি কথাপাতি আছে। চাগে তায়ো গম পোৱা নাই সময়ৰ কথা। টোপনি অহা নাছিল পলাশৰ। তথাপি তাৰ আৰু কথা পাতি থাকিবৰ মন নগল। পিছদিনা অফিচ আছে। আকৌ এপৰলৈকে ছোৱালীৰ সতে কথাপাতি চেলেপু হিচাপে নিজক প্ৰদৰ্শন কৰিব নোখোজে। অনিশ্চাস্বত্তেও লিখিলে সি¸
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ বহু দেৰি হ’ল। শোৱ দিয়া। টোপনিও ধৰিছে।’
বোধহয় তেতিয়াহে তাইৰো ভাৱ হ’ল যে বহুৰাতি হ’ল। সময় চাই স্বগতোক্তি কৰিলে তাই¸ ‘ইচ ৰাম¸ এক বাজিলেই দেখোন।’
‘ চোৱা¸ কথাপাতি থাকোতে পাহৰিয়েই গৈছিলো। গুড নাইট।’
‘ গুড নাইট ’
ৰিপ্লাই কৰি ডাটা অফ কৰি দিলে সি।
বাগৰ সলাই এবাৰ ভাবিছিল প্ৰচ্ছায়াই। আবেগতে কৈ বাৰু বেয়া কৰিলে নেকি তাই কথাবোৰ। একো বেয়া কৰা নাই! সিয়োতো তাইক কথাবোৰ বিশ্বাসতে কৈছিল। মনটো অলপ মুকলি মুকলি লাগিছিল প্ৰচ্ছায়াৰ। ব্লেংকেটখন বুকুলৈকে টানি ললে তাই। অলপ পিছতে তাই টোপনিত লালকাল হৈ পৰিল।
সিফালে পলাশৰ টোপনি অহা নাছিল। কথাটো পাকঘূৰণি খাই ঘুৰি আছিল তাৰ মনত। ‘ এতিয়া তুমি মোক ভালপাও বুলি প্ৰ’পজ নকৰিবা আকৌ।’ ধেমালিৰ চলেৰে প্ৰচ্ছায়াই কলেও কথাটোহে জোকাৰি পেলালে তাক। তাই তাক বন্ধু বুলিহে ভাবে¸ মাথো বন্ধু। ছেহঃ এনে কিয় হয় বাৰু তাৰ লগত। উঠি আহি আকৌ পানী এঘোট পিয়ে সি।
‘ অপনা টাইম আয়েগা।’
সেউজ মনটোৱে আকৌ তাক বুজনি দিয়ে। ভালপোৱাৰ উমেৰে কাৰোবাৰ হৃদয় জিকি লোৱাৰ সাহস তাৰ আছে। নাই¸ এইবাৰ ভুল নকৰে সি। তাই নুবুজালৈকে নকয়। কিন্তু যদি দেৰি হৈ যায়। যদি তাৰ প্ৰেম বুজাৰ আগতেই তাই আনৰ হৈ যায়!
তেতিয়া সি বুজিব¸ তাইৰ প্ৰেম তাৰ বাবে নাছিলেই।
জীৱনটোৱেইতো এটা বাজী।
ভালপোৱাও বাজী।
জীৱনে শিকাইছে তাক¸ জোৰকৈ কাকো ধৰি ৰাখিব নোৱাৰি। তেনেকৈ ধৰি ৰখাৰ প্ৰয়াস কৰাও উচিত নহয়। প্ৰচ্ছায়াৰ চকুত তাৰ প্ৰেম নেদেখালৈকে বন্ধু হৈয়ে থাকিব সি। পলাশে ভাবে¸ এবাৰ জীৱনৰ সতে যুঁজি চোৱা ভাল। সততাৰে¸ বিশ্বাসেৰে নিজক জোখা ভাল।
ভালপোৱা মানেতো একপ্ৰকাৰৰ বন্ধুত্বই। দুখন হিয়াৰ বন্ধুত্ব। দুটা জীৱনৰ বন্ধুত্ব।
কইনা সাজত তাইৰ মুখখন চকুৰ আগত ভাহি উঠিছিল তাৰ। তাৰ নামৰ দগমগীয়া সেন্দুৰখিনি তাইৰ কপালত কল্পনা কৰি সি ৰোমাঞ্চিত হৈ পৰিছিল। লাজ লাগিছিল তাৰ। টোপনি যাবলৈ মন যোৱা নাছিল। তথাপি পিছদিনাৰ অফিচৰ কথা ভাবি জোৰকৈ চকুমুদি দিলে সি।
******
******------
#Bad_boy
[ বাইশ ]
দুদিন সিঁহতৰ ঘৰত থাকি মাহীয়েকহঁত দুৰাতিৰ বাবে গাঁওলৈ মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিল। দুৰাতি গাঁওত আইতাক আৰু মামাকহঁতৰ সতে কটাই উভতি আহি এৰাতি সিঁহতৰ ঘৰত থাকি পিছদিনা মুম্বাইলৈ উভতি যোৱাৰ কথা। পাছদিনৰ আঁচনি বনাই মাহীয়েক আৰু মহা আহিছিল। এতিয়া সিঁহতৰ ঘৰত দুদিন হোৱাত আঁচনিমতে মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিল। তেওলোকৰ লগত মাইনাও গৈছিল। প্ৰচ্ছায়াৰ মনটো বেয়া লাগিছিল। এই দুদিন মাহীয়েক আৰু মহাকে ঘৰটো জমাই ৰাখিছিল। এতিয়া মাইনাও তেওলোকৰ লগতে মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ যোৱাত তাই দুদিনৰ বাবে অকলশৰীয়া হৈ পৰিল। তাইৰো মন গৈছিল মাহীয়েকৰহঁতৰ লগতে মামাকহঁতৰ ঘৰলৈ যাবলৈ। কিন্তু অফিচৰ ব্যস্ততাৰ বাবে তাই যোৱা নহল তাইৰ। প্ৰচ্ছায়াই ভাবিছিল¸ পাৰিলে পিছৰ মাহলৈকে এবাৰ মাকৰ সতে যাবগৈ। ঘৰুৱা ব্যস্ততাৰ বাবে মাকেও এইবাৰ যাবলৈ ইচ্ছা কৰা নাছিল মাহীয়েকৰ সতে গাঁওৰ ঘৰলৈ যাবলৈ। গোটেই ঘৰখনৰ কামবোৰ এৰি কেনেকৈ যায় তেও। তাতে দুই এদিনতে প্ৰচ্ছায়াক চাবলৈয়ো ল’ৰাজন অহাৰ কথা আছিল। মাহীয়েক যোৱাৰ পিছত সন্ধিয়ালৈ অকলশৰীয়া হৈ পৰাৰ দৰে লাগিছিল প্ৰচ্ছায়াৰ। ডেৰমাহমান আগতে সপৰিয়ালে মামাকহঁতৰ ঘৰৰ পৰা আহিছিল সিঁহত। তথাপিও এতিয়া মাহীয়েকহঁত গাঁওলৈ যোৱাত প্ৰচ্ছায়াৰ আপচোছ হ’ল। আইতাকক লগ পাবলৈ ব্যাকুল হৈ পৰিছিল! কম মৰম কৰেনে আইতাকে তাইক। ‘মাজনী¸ মোৰ পুতলাজনী¸ বুলি আইতাকে মৰমেৰে চুমাৰে উপচাই দিয়ে তাইৰ গাল। প্ৰায় সত্তৰ বছৰীয়া আইতাকজনী এতিয়াও আগৰ দৰেই হৈ আছে। গাভৰু কালত আইতাকজনী কম ধুনীয়া আছিলনে। কোন বাৰু তেওৰ দৰে মাক নে মাহীয়েক। ওহো মাক-কিম্বা মাহীয়েক কোনোৱেই চাগে আইতাকৰ সতে ফেৰ মাৰিব নোৱাৰে। আৰু মামীয়েক নহয় যেন তাইৰ ডাঙৰ বায়েকহে। ইমান মৰম কৰে তাইক। পৰিয়ালৰ প্ৰথম ভাগিন বা নাতিয়েক হোৱাৰ সুবাদত ৰাজকুঁৱৰীৰ দৰে সকলোকে আলাসতে তুলি থয় তাইক। হঠাতে মাহীয়েকৰ সতে নোযোৱাৰ বাবে
আপচোছ হ’ল প্ৰচ্ছায়াৰ। ছেহ¸ ইচ্ছা কৰা হ’লে দুদিনৰ চুটি লৈ তায়ো যাব পাৰিলেহেতেন। কথাটো ভাবি মাহীয়েকলৈ ফোন লগালে তাই। ফোনটো উঠোৱাৰ লগে-লগে সৰু ছোৱালীৰ দৰে আব্দাৰ ধৰি কৈ উঠিল তাই¸
‘ মাহী¸ বহুত মিছ কৰিছো তোমালোকক।’
‘ তুমি নাহিলা দেখোন আমাৰ লগত। ’
হাঁহি হাঁহি মাহীয়েকে কৈ উঠিল।
‘ কি কৰিবা¸ অফিচ থাকিল যে মোৰ।’
‘ বা¸ আমি কি কৰিছো জানা¸ মামীয়ে এয়া পায়স বনাইছে¸ সকলোৱে খাই আছো। আৰু আমি এতিয়া আইতাৰ লগত নামঘৰলৈও যাম। আৰু জানা¸ আইতাই তোমাৰ কথা এবাৰো সোধা নাই। পাহৰি গ’ল যোৱা তোমাক।’
এইবাৰ মাইনাই মাহীয়েকৰ হাতৰ পৰা ফোনটো কাঢ়ি নি কৈ উঠিল। সুবিধা পালেই এনেকৈ বায়েকক জোকাই মাইনাই। তাই জানে¸ বায়েকৰ আইতাকৰ সতে এনেকৈ ফুৰিবলৈ বৰ হেঁপাহ। আইতাকেও খুউব মৰম কৰে দুয়োজনীকে। গাঁওলৈ আহিলে দুয়োজনীয়ে আইতাকৰ সতে শুবলৈ কাজিয়া কৰে। দুয়োৰে মুৰত হাত ফুৰাই আইতাকে এতিয়াও দুয়োকে সাধু শুনাই।
মনটো দমি গ’ল প্ৰচ্ছায়াৰ। ওলোটাই ভনীয়েকক জোকাবলৈ তাই কৈ উঠিল।
‘ হব মাইনা¸ এতিয়া তোমাৰ দিন ন! ইয়াৰ পিছত চাবা¸ মই গলে তোমাক আইতাৰ কাষলৈকে যাবলৈ নিদিও।’
লাউড স্পিকাৰত থকা তাইৰ কথাখিনি সকলোৱে শুনি হাঁহিলে। আইতাকে হাঁহি মাৰি কৈ উঠিল¸
‘ মাজনী¸ মোৰ পুতলাজনী¸ মাইনাই মিছাকৈয়ে মিছাকৈয়ে কৈছে। মই জানো মোৰ আদৰৰ ডাঙৰ নাতিনীজনীক পাহৰিব পাৰো। প্ৰথমে তোমাৰ কথাই শুধিছো। তুমি সোনকালেই আহিবাদেই মাজনী। বহুদিন তোমাক দেখা নাই।’
‘ হব আইতা¸ বন্ধ পালেই এইবাৰ দুদিন থকাকৈ যাম। তোমাৰ লগত নামঘৰলৈও যাম।’
হঠাতে কিবা এটা ভাবি আব্দাৰ ধৰিলে তাই¸
‘ অ’ আইতা¸ তুমি মাহীহঁতৰ লগতেই গুচি আহা না।’
‘ এতিয়া নাযাওদেই মাজনী। ৰোৱনীয়ে কঠীয়া ৰুই আছে নহয়। মামাই কলেজৰ পৰা আহি আকৌ পথাৰলৈ যায়। মই গুচি গলে মামীৰ কষ্ট নহব জানো অকলে অকলে।’
আইতাকে বুজাই তাইক। তাই বুজে¸ গাঁৱৰ ঘৰখন এৰি বেছিদিন থকাকৈ আইতাক আহিব নোখোজে।
‘ অ’ বা¸ নামঘৰলৈ যাবলৈ মই কি পিন্ধিছো জানা! মেখেলা চাদৰ¸ মামীয়ে কি ধুনীয়াকৈ পিন্ধাই দিছে। চোৱাচোন ফটো দিছো।’ হঠাতে আইতাকৰ হাতৰ ফোনটোৰ আগত মুখ লগাই মাইনাই কৈ উঠিল। প্ৰচ্ছায়াই চাবলৈ ডাটা অন কৰিব লওতেই মাক পাকঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল।
‘ মাৰ লগত কথা পাতি আছ?’
মাকৰ প্ৰশ্নত তাই মুৰ দুপিয়ালে।
‘ দেচোন ’
তাইৰ হাঁতৰ পৰা ফোনটো লৈ মাক ব্যস্ত হৈ পৰিল।
প্ৰচ্ছায়াৰ মনটো ভাল লাগিছিল। দুদিন পিছত মাহীয়েকহঁত আকৌ পাবহি। তায়ো অহামাহলৈ এবাৰ আইতাকৰ ওচৰলৈ যাবগৈ। কথাটো ভাবি ভাবি তাই বেলকনীলৈ ওলাই আহিল। সাঁজ কেতিয়াবাই লাগিছিল। লাইটবোৰ জলি ওচৰৰ সকলোবোৰ ঘৰ পোহৰ হৈ পৰিছিল। নিয়মমাফিক এবাৰ তললৈ চালে তাই। ভাৰাঘৰৰ লাইটবোৰ জলি উঠিছিল। মাথো পলাশৰ ৰুমটো বাদ দি। তাৰ ৰুমৰ দৰ্জাখনত তলা ওলমি আছিল। ৰাতিপুৱাই ঘৰলৈ গৈছিল সি। হঠাতে কিবা এটা মনত পৰি ৰুমলৈ সোমাই গ’ল তাই। ইতিমধ্যে মাকৰ কথা পতা হৈ গৈছিল আৰু তেও ফোনটো দিবলৈ তাইৰ কাষলৈকে আহিছিল। ফোনটো হাতত লৈ মেছেজ এটা লিখিলে তাই।
-----
গাঁৱলৈ আহি সন্ধিয়া এপাক ওলাই গৈছিল সি। সিঁহতৰ গাঁৱৰ আড্ডাস্থলীখন আনদিনাৰ দৰে গমগমাই থকা নাছিল। কিবা গভীৰ দুঃচিন্তাত থকাৰ দৰে ল’ৰাকেইটাৰ মুখবোৰ ওলমি পৰিছিল।
‘ কি হৈছে অ’। চবৰে মুড অফ কিয়?’
পলাশ আচৰিত হৈছিল।
‘ বেয়া কথা এটা শুনিলো। তন্ময়দা যে¸ বগা ভাৰ্না এখন আছে। হি হেজ কমিট চুইচাইদ।’
খবৰটো শুনি হতবাক হৈ পৰিছিল পলাশ। কাণ দুখনে ভুল শুনা বুলি এবাৰ কাণখন উনাই সুধিলে সি¸
‘ হা…কি কৈছ?’
কিন্তু ভাৱ হোৱাৰ দৰে তাৰ কাণ দুখনে ভুল শুনা নাছিল। ধনজিতে কোৱা খবৰটো শুনি ম্ৰিয়মান হৈ পৰিছিল সি। তন্ময় দাদাকৰ ঘৰত একো অভাৱ নাছিল। হাঁহি মুখীয়া মানুহজনৰ একো দুখেই নাছিল। সিঁহতৰ কাষৰ গাঁওখনত তন্ময় দাদাকৰ ঘৰ। সি যেতিয়া হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী ফাৰ্ষ্ট ইয়েৰত নাম লগাইছিল¸ তেতিয়া তন্ময় দাদাক ডিগ্ৰী ফাইনেল ইয়েৰৰ ছাত্ৰ। সাংস্কৃতিক অনুস্থান এটাত চিনাকী হৈ তন্ময় দাদাক তাৰ আপোন হৈ পৰিছিল। ডিগ্ৰী পঢ়িবলৈ গুছি অহা সময়ত তন্ময় দাদাকেও ইউনিভাৰ্ছিটিত এমবিএ কৰিবলৈ আহিছিল। মাজে-মাজে লগ পাইছিল সি। ভাল ৰিজাল্ট কৰাৰ পিছতো তন্ময় দাদাকো চাকৰী নিবিছাৰি ব্যৱসায় আৰম্ভ কৰিছিল। মানুহে তেতিয়া তাক ঠাট্টা কৰিছিল¸ এমবিএ কৰি কাপোৰৰ দোকান দিয়া বাবে। এতিয়া সেই তন্ময়দাদাক এখন ডাঙৰ ইলেক্ট্ৰনিকছ শ্বৰুমৰ মালিক। সিঁহতৰ ওচৰৰ সৰু টাউনখনৰ আটাইতকৈ দামী আৰু ডাঙৰ কাপোৰৰ দোকানখনৰ মালিকো তন্ময় দাদাকেই। তেও এজন সফল ব্যৱসায়ী। এসময়ত তেওক হঁহা মানুহবোৰে এতিয়া তেওৰ দূমহলীয়া ঘৰটোৰ সমুখত থিয় হৈ হুমুনিয়াহ কাঢ়ে। পুতলাৰ দৰে দুটি দেৱশিশু¸ অপ্সৰাৰ দৰে ৰূপৱতী পত্নী থকাৰ পিছতো হাঁহিমুখীয়া মানুহটোৰ মনত কিবা দুখ আছিল বুলি পলাশে নাভাবে। অথচ সেই মানুহটোৱেই আত্মহত্যা কৰা খবৰটোৱে জোকাৰি গ’ল তাক।’
‘ কেতিয়া ধনজিত?’
‘ আবেলি নিজৰ ৰুমত ওলমি দিলে। বহু দেৰি ৰুমটোৰ পৰা ওলাই নহাত মাতিবলৈ গৈ দেখিলে।’
‘ অহ’ গড¸ কিয় বাৰু এনেকুৱা কৰিলে তেও? ব্যৱসায়টো তেওৰ ভালেই চলিছিল।’
‘ ওহো¸ কোনেও নাজানে একো। কোনো দিনেই কাকো বুজিবলৈ নিদিলে তন্ময়দাই।’
আৰু কোনেও একো নুসুধিলে। কাৰো একো সুধিবলৈ মন নগল। মানুহৰ জীৱনটো সচাকৈয়ে বৰ জটিল। সুখী হৈ থকা সফল মানুহ এজনে হতাশাত ভূগি চৰম সিদ্ধান্ত লয়। কেনেকৈ বাৰু তন্ময়দাই লব পাৰিলে এই চৰম সিদ্ধান্ত। এনে কি গভীৰ দুখ আছিল¸ যি কাকো বুজিবলৈ নিদি নিজে নিজে সহি আঁতৰি গলগৈ। কিন্তু কনমানি দুটাৰ মুখলৈ চায়েই তন্ময়দাদাই এই সিদ্ধান্ত লব নালাগিছিল। এতিয়া চাগে দুয়োটাই পাপা পাপাকৈ মৰাশটোকে মাতি আছেগৈ। বুকুখন বিষাই উঠিছিল পলাশৰ। সিঁহতৰ আড্ডাটোও আৰু নজমিল। অযুহাত দেখুৱাই এজন এজনকৈ উঠি গলগৈ। অঞ্চলটোৰ উদ্যমী সফল যুব ব্যৱসায়ীৰ পৰিণতিয়ে সকলোকে স্তম্ভিত কৰি তুলিছিল। পলাশৰ ঘৰতো খবৰটোৱে চুই গৈছিল। কাৰো কথাৰ ভাগ নিবিছাৰি চিধাই নিজৰ ৰুমলৈ সোমাই গ’ল সি।
মনটো অশান্ত পৰিছিল পলাশৰ। সদায়েই এনে হয় তাৰ। চিনাকী কোনোবা এনেকৈ আঁতৰি যোৱা শুনিলেই বুকুখন কপি উঠে তাৰ। কিয় বাৰু মানুহে হেৰুৱাই পেলাই আশাবোৰ। মানুহ কিয় হতাশ হৈ পৰে! কিয় জন অৰণ্যৰ মাজত থাকিও নিসংগ হৈ পৰে। কিয় কাকো খুলি কব নোৱাৰে বুকুৰ ধুমুহাৰ কথা। আৰু অকলে অকলে সেই ধুমুহা কঢ়িয়াই সহিব নোৱাৰা হলেই আঁতৰি যায়গৈ। কিয় এনে হয়! কি সংকোচত মানুহে গৰল পান কৰিও সুখী হোৱাৰ অভিনয় কৰি ৰয়! স্বাৰ্থপৰ এই দুনীয়াত কিয় সময়ত কাৰো এখনো হাতে কান্ধত থপথপাই দিব নোৱাৰে! হতাশা বৰ ভয়ংকৰ¸ তাতোকৈ বেছি ভয়ংকৰ নিসংগতা। হতাশাই উজ্জীবিত মনক হত্যা কৰা লগতে নিসংগতাই ভুল সিদ্ধান্ত লবলৈ প্ৰৰোচিত কৰাই। চাগে তন্ময়দাও ডিপ্ৰেছনৰ স্বীকাৰ হৈছিল। কথাবোৰ ভাবি ভাবি বিচনাখনত গাটো এৰি দি চকু মুদি দিলে সি।
সকলো কথা সকলোকে খুলি কব নোৱাৰি। পিছত কাৰুণ্যৰ নিৰ্মালী দলিয়াই কথা কোৱা সৰহ ভাগ মানুহেই জীৱনকালত হয়তো ভালকৈ কেতিয়াবা দুই মিনিটো নিদিয়ে। ৰাষ্টা-ঘাটৰ আলোচনাত তন্ময়দাক সমালোচনা কৰা মানুহবোৰলৈ হঠাতে খং উঠিল পলাশৰ। কিয় কব কোনোবাই¸ কেনেকৈ কব সাহস দিব নোৱাৰা চেলফিশ্ব পৃথিবীক¸ আন্তৰিকতা নাথাকিলে অন্তঃত অবজ্ঞাও নকৰিব। বিশ্বাস আৰু ভৰসা যে এতিয়া সাংঘাটিক দূৰ্লভ।
‘ ক্লিক ’
হঠাতে ফোনটো বাজি উঠাত চালে সি¸ প্ৰচ্ছায়াৰ টেক্সট মেছেজ¸
‘ গুড ইভিনিং। অ’ই তেতিয়া মাহীহঁত যাবলৈ ওলাইছিল বাবে কথা পাতিব নোৱাৰিলো।’
ওপৰা-ওপৰিকৈ লিখিছিল তাই। সন্ধিয়া এবাৰ মেছেজ কৰিছিল সি। আজিকালি মাজে-মাজে দুই এটা কথা পাতে সিঁহতে মেছেজত। এতিয়া তাইৰ সতে কথা পাতিবলৈ মন গ’ল তাৰ। তাইৰ সতে কথা পাতিলে তাৰ মনটো ভাললাগে। আৰু এতিয়া বেয়ালগা কথাবোৰ পাহৰিবলৈ অযুহাত লাগে তাক।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ কথা পাতিব পাৰোনে হোৱাটচ্এপত? বিজি আছা যদি নালাগে বাৰু!’
টেক্সট কৰি অলপ সময় ৰৈ থাকিল সি। অলপ সময় পিছত ৰিপ্লাই আহিল আহিল তাইৰ¸ ‘আহা’।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ আজি অলপ বেছিকৈ কথা পাতিব মন গৈছে তোমাৰ লগত। আমনি পাবা নেকি? ’
পোনপটীয়াকৈ সুধিলে সি।
অলপপৰ তভক মাৰি ৰ’ল প্ৰচ্ছায়া। দিনে-দিনে এটা কৌতুহলী চৰিত্ৰ হৈ পৰিছে ল’ৰাটো। মন গলেই গীতাৰ বজাই¸ দীঘলীয়াকৈ মেছেজত নিজৰ বিষয়ে লিখি দিয়ে। কেতিয়াবা অলপ বিৰক্ত হলেও খং নুঠে তাইৰ। হয়তো বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড টাইপৰ কোনো নাই তাৰ। প্ৰচ্ছায়াৰ ভাৱ হয় চাগে সি তাইৰ কাষ চাপিব খোজে। পিছ মূহুৰ্ততে ভাৱ হয় সেই ধাৰণা সলনি হৈ ভাৱ হয়¸ লৰাটো যথেষ্ট ষ্ট্ৰেইট ফ’ৰৱাৰ্ড। লাহেকৈ হাঁহিলে তাই।
‘ আমনি পালে মেছেজৰ ৰিপ্লাই কৰো নেকি?’
‘ থেংকিউ প্ৰচ্ছায়া। অন্তঃত মোক ইমানখিনি সময় দিয়া বাবে। মোৰ কথাখিনি শুনিবলৈ আগ্ৰহ কৰা বাবে।’
‘ অ’ই ইমান চেন্টি কিয় ফালিছা আজি?’
এটা হুমুনিয়াহ কাঢ়িলে সি¸
‘ আজি মোৰ মনটো ভাল নহয় প্ৰচ্ছায়া। বেয়া লগা কথা এটা পাহৰিবলৈ চেষ্টা কৰিও পৰা নাই।’
‘ হঠাতে মন লাগিবলৈ কি হ’ল আকৌ?’
‘ থাকে কিছুমান কথা। কম দিয়া।’
অলপ সময় মনে-মনে ৰ’ল সি। তায়ো তাৰ মেছেজ অহালৈ অপেক্ষাত ৰ’ল।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ মই সহজ সৰল ল’ৰা। জটিলতাবোৰ বুজি নাপাও। মনত যি আহে খোলাকৈ কৈ ভালপাও¸ পেটত এটা মুখত এটা কোৱা মোৰ বাবে অসম্ভৱ। সেয়ে বহুত মানুহেই হয়তো মোক বেয়া পাই।’
‘ জানো। সেই বাবেই তোমাক বেয়া পোৱা নাই।’
‘ কিন্তু জীৱনে মোক নিজৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিবলৈ ইমানেই শিকালে যে¸ এতিয়া কোনোৱেই একো অপকাৰ কৰিব নোৱাৰাকৈ আত্মপ্ৰেমৰ আৱেষ্টনী গঢ়ি ললো। এতিয়া সেই অাৱেষ্টনীভেদি কাৰোৱেই চলনা কূট কৌশল সৰকি যাব নোৱাৰে। হয়¸ এতিয়াও ভুল কৰো। বিশ্বাস কৰিব মন যায় বাবেই এতিয়াও মানুহক বিশ্বাস কৰো। হয়তো মই নিজৰ বিশ্বাসৰ সতেই বাৰে-বাৰে পৰীক্ষা কৰো। মোৰ বিশ্বাসভংগৰে ক্ষতিৰ সংশয়ৰ সতে হয়তো বাজি খেলো।’
‘ আচ্ছা¸ সেইবাবেই তুমি মোকো সকলোবোৰ কৈ বাজি খেলিছিলা চাগে ন?’
‘ মই পোনচাটেই হয় বুলি নকও বা নহয় বুলিও নকও। কিন্তু এটা কথা সঁচা। তোমাক কৈ উঠাৰ পিছতে সংকোচ অলপ হৈছিল। অবাঞ্চিত আমনি কৰাৰ বাবে নিজৰ ওপৰতে খঙো উঠিছিল। কিন্তু ভয় একো নাছিল। বৰ বেছি মানুহৰ আগত অলপ অপদস্ত হ’লো হয়¸ মানুহবোৰে মোক ভুল বুজিলে হয়। কিন্তু বিবেকৰ দংশনৰ পৰা মই মুক্ত হৈ ৰ’লোহৈ।’
কথাখিনি কৈ পলাশ অলপ ৰ’ল। আৰু কি কবলৈ একোৱে মনলৈ নাহিল তাৰ। সিটো পাৰে প্ৰচ্ছায়াই দীঘলকৈ উশাহ এটা টানি কলে¸
‘ বিশ্বাসৰ মৰ্য্যদা ময়ো দিব জানো পলাশ। কোনবোৰ কথাত কেনেকৈ ৰিয়েক্ট কৰিব লাগে জানো। আচৰিত হৈ গৈছিলো¸ কিন্তু বিশ্বাস কৰা¸ খং অলপো উঠা নাছিল।
‘ ধন্যবাদ। ’
‘ ফ্ৰেইণ্ডক কিন্তু থেংকিউ কৈ নাথাকে পলাশ। তুমি ফ্ৰেইণ্ডশ্বিপৰ ৰুল ফলো কৰা নাই।’
লাহেকৈ হাঁহিলে তাই।
‘ হেই প্ৰচ্ছায়া¸ জমনি এটা শুনা। মাজতে এবাৰ হা অফিচ এটাত মেনেজাৰ হিচাপে সুমালো। প্ৰায় ছয়বছৰমান আগৰ ঘটনা। লাইফত ফাৰ্ষ্ট টাইম চুপাৰভাইজৰ ৰেংকৰ পৰা ডাঙৰ প্ৰমোছন এটা পাইছো। মনত খুউব ফুৰ্তি। দৰমহাও সেই সময়ত আশা কৰাতকৈ অলপ বেছিকৈয়ে পাইছো। সেয়েহে এক্সট্ৰা সময় উলিয়াই হলেও কষ্ট কৰি কামবোৰ কৰিছিলো। মালিক খুচ হ’ল মোৰ সততাত। এদিন মালিকে মোক দামী মোবাইল এটা গিফ্ট দিলে। মন খুচ হৈ গ’ল। দুগুণ উৎসাহেৰে কষ্ট কৰি গলো। মাজে-মাজে মালিকৰ ঘৰৰ পৰা চাৰ্ট¸ ঘড়ী আদি আহি থাকিল। কিন্তু মাজতে এদিন মালিকে আওপকীয়াকে যিটো প্ৰস্তাব দিলে¸ ইমানদিনৰ উৎসাহ চব পানী হৈ গ’ল। আচলতে মালিকৰ ঘৰত কিবা দূৰ সম্পৰ্কীয় ছোৱালী এজনী আছিল। কিয় জানো বহুবাৰ বিয়াৰ কথা-বতৰা চলি চলি তাইৰ বিয়াখন শেষত ভাঙি গৈছিল। বয়সত চাগে মোৰ সমানেই হব। সদায় এনেয়ে কিবা নহয় কিবা অযুহাত লৈ অফিচলৈ আহে। ইজন সিজনৰ লগত কথা পাতি থাকে। হয়তো মোৰ আচাৰ-ব্যৱহাৰত তাই¸ মালিকৰ পৰিয়াল ইমানেই আকৰ্ষিত হ’ল যে মোৰ লগত বিয়া দিবলৈকে প্ৰস্তাব কৰিলে। এনেকি বিয়াৰ খৰচৰ বাবদ কেইলাখমান টকা দিবলৈয়ো ইচ্ছা কৰিলে।’
‘ তাৰপিছত…?’
‘ কি হব আৰু ! পলালো। সাতাইছ বছৰীয়া ল’ৰা এটাই¸ যাৰ কান্ধত ঘৰৰ দায়িত্বৰ বোজা আছে¸ ভন্টিৰ বিয়াৰ আগমূহুৰ্তত তেনেকুৱা প্ৰস্তাব পাই ভয় খাই গ’লো। কোনো অনুভূতি নথকাকৈ¸ ভাল নলগাকৈ জানো ইবিলাক কথা ভাবিব পাৰি। পোনচাটেই না কৈ দিলো। তাৰ পিছত তাত থকাটো অসম্ভৱ হৈ পৰিল। ওলাই আহিলো তাৰ পৰা। অথচ তাৰ কেইদিনমান পিছতে ভন্টিৰ বিয়া। সেই সময়ত মোক টকাৰ খুবেই প্ৰয়োজন হৈ পৰিছিল। কিন্তু মাথো টকাৰ বাবেই নিজক বিক্ৰী কৰি দিয়াৰ সিদ্ধান্ত এটা লব নোৱাৰিলো। আজিও সকলোৰে বাবে সাঁথৰ¸ কিয় সেই মূহুৰ্তত মই চাকৰী ৰিজাইন দিলো। মই আজিও কাকো ঘৰত কব নোৱাৰিলো। সংকোচ হয়তো লাজে মোক বাধা দিয়ে। কিন্তু সেই যে ভাল নলগা প্ৰস্তাবটো পালো¸ নতুন অভিজ্ঞতা হ’ল। মানুহে আমাক বেয়া পাই গলে অসুবিধা হয় ঠিকেই¸ কিন্তু যদি কোনোবাই প্ৰয়োজনতকৈ বেছি ভালপায় যায়¸ তেতিয়াও অসুবিধা হয়। জানা প্ৰচ্ছায়া¸ তেতিয়াৰে পৰা সিদ্ধান্ত ললো মানুহক বৰকৈ ভালপাবলৈও সুৰুঙা নিদিও। প্ৰয়োজন সাপেক্ষে কেতিয়াবা মিছাকৈও থিয় দিম!‘
কৈ কৈ হাঁহি দিলে সি।
‘ মানে?’
‘ এই ধৰা¸ যদি কোনোবাই সোধে চিগাৰেট খোৱা? কও খাও। যদি সোধে মদ খোৱা¸ কও খাও। আনকি কেতিয়াবা দমি নাযাবলৈ বন্ধুবৰ্গৰ আগত কোনোবা অচিনাকী ছোৱালীৰ ফটোও দাঙি ধৰি কও গাৰ্লফ্ৰেণ্ড বুলি কও। হা হা হা।’
‘ পলাশ¸ কথা এটা কও! প্ৰথমে তোমাক অলপ ভুল বুজিছিলো। প্ৰথম দেখোতেই তোমাক বদমাছ টাইপৰ ল’ৰা যেন লাগিছিল। সেই যে আমাৰ লগত তৰ্ক কৰিছিলা¸ অভদ্ৰ যেন লাগিছিল। পিছদিনা তোমাক অফিচত দেখি বিৰক্ত হৈছিলো। কিন্তু এতিয়া বুজিছো¸ ল’ৰা এজনৰ মনটোও যেন ইমান চেনজিটিভ হব পাৰে! ছ’ৰী হা তেতিয়া ইগন’ৰ কৰা বাবে।’
‘ হেই¸ এতিয়া কিন্তু তুমি ভুল কৰিছা ফ্ৰেইণ্ডশ্বিপৰ ৰুল। ন’ ছৰী¸ ন’ থেংকিউ।’
হো হোৱাই হাঁহি দিলে সি। তায়ো লাহেকে হাঁহিলে।
‘ বাই দা ৱে¸ মই এতিয়াও বদমাছ দেই। স্মাৰ্ট বদমাছ।’
আকৌ হাঁহিলে সি।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ তুমি হয়তো ভাবিছা¸ মই এইবোৰ তোমাক কিয় কৈছো। তোমাৰ চিম্পেথি লব খুজিছো নে হাৰ্ট উইন কৰিব খুজিছো! সেইবোৰ একো নহয়। কিছুমান সময়ত কেতিয়াবা কিছুমান মানুহ নিসংগ হৈ পৰে। মুকলি মনেৰে কথা পাতিবলৈয়ো মানুহ নোহোৱা হয়। হয়তো সেই বাবেই মই চেলফিশ্ব হৈ পৰিছো। হয়তো আমনি কৰি অন্যায় কৰিছো। কেতিয়াবা মন খুলি কথা পাতিব মন যায়। সকলোকেতো সকলো খুলি কব নোৱাৰি। কিছুমান মানুহক বাৰু কেনেকৈ দিও মোৰ দূখৰ বোজা। হয়তো সেইবাবেই তোমাৰ বন্ধুত্বৰ মোক প্ৰয়োজন। চোৱা¸ আকৌ সঁচা কথাটো কৈ দিলো মই। নোকোৱাকৈ থাকিব নোৱাৰো দেখোন! অথচ জানো¸ কোৱা মানেই তুমি বেয়া পাই যাবা সাংঘাটিক ধৰণে।’
‘ পলাশ¸ তুমি বাৰু কথাবোৰ কিয় এনেকৈ কোৱা মন চুই যোৱাকৈ। বেয়া পাও বুলিও বেয়া পাব নোৱাৰো¸ অথচ কবলৈও ভাষা নোহোৱা হয়।’
প্ৰচ্ছায়াৰ কথাষাৰ শুনি মনে-মনে ৰ’ল পলাশ। তাৰ মনত পৰিছিল বৰ্ণালীলৈ। তায়ো এদিন এনেকৈয়ে কৈছিল¸ ‘ পলাশদা¸ তুমি বাৰু কথাবোৰ কিয় এনেকৈ কোৱা যে বুকুখনে হাঁহাকাৰ কৰি উঠে। অথচ কোৱাও একো এক্সপেক্টেচন নকৰা!’ সি বৰ্ণালীক আকস্মাতে এদিন লগপাই গৈছিল কবিতাৰ অনুস্থান এটাত। জুনিয়ৰ কলেজ এখনৰ প্ৰবক্তা আছিল তাই। তাতকৈ চাৰিবছৰমান সৰু ছোৱালীজনীয়ে তাৰ কবিতাৰ মুগ্ধ পাঠিকা হৈ বন্ধুত্ব আগবঢ়াইছিল। তাৰ সতে ঘন্টাৰ পিছত ঘন্টা কথা পাতিছিল তাই। প্ৰেমৰ কথা¸ সাহিত্যৰ কথা¸ সমাজৰ কথা। মেধাবী শকত ছোৱালীজনীক ক্ৰমশ ভাল লাগি গৈছিল তাৰ। এদিন সি সাঁহ কৰি কৈছিল¸
‘ বৰ্ণালী¸ তোমাক মোৰ ভাল লাগে।’
লাহেকৈ হাঁহি কৈছিল তাই¸
‘ পলাশদা¸ মই জানিছিলো। তুমি মোক এনেকৈ কবা। সচা কবলৈ গলে মোৰো তোমাক ভাললাগে। কিন্তু সেইযে ভালপোৱাবোৰ হঠাতে হেৰাই গ’ল¸ চাগে মোৰ জীৱনৰ পৰাও সেই ৰঙবোৰ আঁতৰি গ’ল। কিন্তু তোমাক নিৰাশ নকৰো। মোক পাবলৈ অলপ যোগ্য হৈ উঠিব লাগিব তুমি। নিজৰ ঘৰখন নিজৰ মতে সজাম মই। তাত কাৰো অনাধিকাৰ প্ৰৱেশ কৰিব নিদিও। তুমি মোৰ বাবে ধুনীয়া ঘৰ এখন সাঁজি দিব লাগিব।’ তেনেকৈ কোৱা বৰ্ণালী এদিন হঠাতে নিৰুদ্দেশ হৈ গৈছিল তাৰ বাবে। তাৰ চহৰ এৰি তাই গুছি গৈছিল তাক মাত নিদিয়াকৈ নিজৰ চহৰলৈ। সলাই পেলাইছিল নিজৰ নম্বৰ। আশাহত হোৱা নাছিল পলাশ। মনটোক বুজাইছিল সি¸ মনৰ মাজত আঁকি ৰখা অস্পষ্ট প্ৰিয় নাৰীৰ মুখখন বৰ্ণালী¸ পল্লবী¸ কিবা অংকিতা কাৰোৱোই নাছিল। বৰ্ণালীৰ প্ৰতি একোৱে অভিযোগ নাই তাৰ। তাই তাৰ প্ৰেয়সী নাছিল। হয়তো তাই পাই গৈছিল নিজৰ প্ৰেমাস্পদ। তাইৰ বাবে সি মাথোন এটা নিসংগ সময়ৰ সঁহাৰিহে আছিল। যিদৰে এতিয়া তাৰ বাবে প্ৰচ্ছায়া। কিন্তু সিতো মাথো প্ৰচ্ছায়াক সেই বুলিয়েই ভবা নাই। তেনেহলে বৰ্ণালীয়ো তাক¸…। মনটো খেলিমেলি হৈ পৰে তাৰ। এতিয়াও ফোনৰ সিপাৰে প্ৰচ্ছায়া।
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ কাৰণ মই সজাই পৰাই নকও। ইমপ্ৰেছ কৰাৰ বা ডিপ্ৰেছ কৰাৰ আকাংক্ষা মোৰ নাথাকে। অন্তঃত মোৰ হিয়াৰ ওচৰৰ মানুহখিনিক মই অন্ধকাৰত ৰাখিব নোখোজো। মই বিচাৰো¸ মোৰ দৰে তেওলোকে মোক লওক। অথচ ভয় হয়¸ জানোচা হেৰুৱাই পেলাও। কাৰণ মোৰ দৰে কমপ্লিকেটেড জিনৰ দ্বাৰা গঠিত মানুহটোক বা ভাবে কি।’
’ প্ৰচ্ছায়া¸ মই মাথো নিজক প্ৰকাশ কৰিবহে খোজো। তাৰ বাহিৰে বেলেগ একো আকাংক্ষা নাই মোৰ। বেয়া নাপাবা¸ নিজকে প্ৰকাশ কৰাৰ বেলেগে উপায়ো মোৰ নাই। প্ৰচ্ছায়া¸ মই কি ভাবো জানা¸ দূখীয়া হোৱাটো চাগে অভিশাপ। মাথো অৰ্থৰ অভাবৰ বাবেই মই বিশ্ববিদ্যালয়ত পঢ়িব নোৱাৰিলো। কেতিয়াবা ভাবো¸ যদি অভাবী দেউতাক বিপদত পেলাই মই জেদ কৰিলোহেতেন¸ যেনেকৈয়ে নহওক মোৰ ভাল টিউচনৰ যোগাৰ কৰি দিবই লাগিব। যদি ঘৰত অশান্তি কৰি কলোহেতেন¸ ঘৰৰ ভেটি বেছি হলেও মোৰ পঢ়াৰ যোগাৰ ভালকৈ দিবই লাগিব। হয়তো সেই সময়ত দেউতাই বহুত বেছি দূখ পালেহেতেন। হয়তো মোক তেতিয়া বেয়া পালেহেতেন। কিন্তু আজি হয়তো মই আন ক’ৰবাত থিয় হৈ থাকিলোহেতেন। হয়তো আজি তেওলোক মোক লৈ গৰ্বিত হব পাৰিলেহেতেন। হয়তো তেওলোকৰ সকলো দূখ দুচিন্তা সকলো মোৰ সাফল্যই পাহৰাই দিলেহেতেন। অথচ ভাল পুত্ৰ হৈ মা-দেউতাক বিন্দুমাত্ৰও দুখ দিব নোখোজা মনটোৱে মোক বেডবয় কৰি পেলালো। না মই কাৰোবাৰ ভাল পুতেক হব পাৰিলো¸ না ভাল ককায়েক¸ না ভাল বন্ধু। মাথো মোৰ সন্তুষ্টিৰ বাবে দিনে-নিশাই হাড়ভঙা শ্ৰম কৰি মই আত্মকেন্দ্ৰিক হৈ গ’লো।’
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ এই যে মাজে-মাজে শুনো দাৰিদ্ৰতা জিনি মানুহবোৰ সফল হোৱাৰ কাহিনীবোৰ¸ যিবোৰ শুনি আমি উৎসাহী হও। গৌৰব কৰি কও দাৰিদ্ৰতা সফলতাৰ অন্তৰায় নহয়। কিন্তু আমি পাহৰি যাও সেই সফল ব্যক্তিৰ আঁৰৰ মানুহবোৰৰ ত্যাগ¸ পৰিশ্ৰমৰ কথা। সফল ব্যক্তিৰ সফলতাৰ জখলাৰ আঁৰত হেৰাই যায় ক’ৰবাত সেই সকল মানুহৰ জীৱনবোৰ। অথচ নিজাকৈ আশা এটা সকলোৰে থাকে। সকলোৱে ভাবে এদিন সফল হবলৈ। কিন্তু পৰিবেশ পৰিস্থিতিয়ে তেওলোকক সহাৱস্থান কৰিবলৈ শিকাই দূস্কাৰ্য্যৰ সৈতে।’
‘ জীৱনৰ বাটত সকলো সমানেই লাকী নহয় প্ৰচ্ছায়া। আৰু উচ্ছাকাংক্ষাবোৰেও বৰ দিগদাৰ দিয়ে। সুখী হব খুজিও কেতিয়াবা এই পাহৰিব খোজা সপোনবোৰে সুখী হব নিদিয়ে। জানা¸ মাথো টকাৰ বাবে মোৰ বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সপোন সপোন হৈয়ে ৰ’ল। অথচ পিএইচদি কৰাৰো চাবজেক্টো বাছি পেলাইছিলো। হা হা চব এতিয়া মূল্যহীন সময়ৰ সপোন।’
হুমুনিয়াহ এটা ওলাই আহিল তাৰ। পুৰণি কথাবোৰ মনত পৰি চকু দুটা সেমেকি উঠিছিল। মছি ললে সি। এই চকুযুৰিয়ো আঁচৰিত। সুখ হওক দুখ হওক সদায়েই সহযোগিতা আগবঢ়াই। ঠিক কথাবোৰৰ দৰে। যিবোৰ বানপানীয়ে ভেঁটাভাঙি অহাৰ দৰে ওলাই আহিব খোজে।
কথাবোৰ পঢ়ি প্ৰচ্ছায়াৰো চকুহাল সেমেকি উঠিছিল। হুমুনিয়াহ এটা তাইৰো ওলাই আহিছিল। জীৱনৰ ৰংবোৰ বেলেগ বেলেগ হলেও দুখৰ ৰংবোৰ সকলোৰে একে। সেয়ে সহজেই দুখে আনৰ দুখৰ সতে একাত্ম হৈ যায়। প্ৰথমবাৰৰ বাবে তালৈ মৰম লাগিল প্ৰচ্ছায়াৰ। প্ৰথমবাৰৰ বাবে তাক বিশ্বাস কৰিবলৈ মন গ’ল তাইৰো। দীঘলকৈ উশাহ এটা ললে তাই।
‘ পলাশ¸ তুমি সেইদিনা সুধিছিলা মই কিয় সেইদিনা উদাস হৈ আকাশলৈ চাই আছিলো। দুখ নে কি নাজানো¸ কিন্তু এটা পাহৰিব খোজা সময় ময়ো দেখিছো।
ভাৰ্চিটিত পঢ়ি থাকোতেই ল’ৰা এজনক ভাল পাইছিলো। মোৰ মাহীৰ দূৰ সম্পৰ্কীয়। মাহীয়েই চিনাকী কৰি দিছিল। কথাবোৰ গমপাই ঘৰত কোনেও বাধা দিয়া নাছিল। সকলো ফালৰ পৰাই যোগ্য পাত্ৰ হিচাপে অৰ্ণৱক সকলোৱে আঁকোৱালি লৈছিল। বেংলোৰত অৰ্ণৱৰ চাকৰী হৈছিল। অৰ্ণৱ যোৱাৰ আগতে দুয়োখন ঘৰে আমাৰ ৰিং চেৰিমনিৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল। মই তেতিয়াও ভাৰ্চিটিৰ পৰা ওলোৱা নাছিলো। জইন কৰি নেক্সট ঘৰলৈ অহাৰ পিছতে আমাৰ বিয়াৰ কথা চলিছিল। নতুন সপোন এটা দেখি মই অধীৰ হৈ পৰিছিলো। ৰিং চেৰিমনিৰ আগদিনা অৰ্ণৱে মোক ফুৰাবলৈ লৈ গৈছিল। গভীৰ বিশ্বাসেৰে তাৰ সৈতে গুছি গৈছিলো বিলাসী হোটেলৰ ৰুমটোলৈ। ভাবিছিলো¸ বাকদত্তা প্ৰেয়সীক ছাৰপ্ৰাইজ দিবলৈ আনিছে। ছাৰপ্ৰাইজ পাইছিলো¸ কিন্তু মই বিছৰা ধৰণে নহয়। সেয়া অান ধৰণেহে। বন্ধ ৰুমত অৰ্ণৱে মোক নিৰ্লজ্জ হৈ প্ৰস্তাব দিছিল একেলগে নৈশযাপন কৰাৰ। তাৰ চকুত মই তেতিয়া প্ৰেম দেখা নাছিলো। দেখিছিলো কামনাৰ লৌলুপ ক্ষুধা। মোৰ হাজাৰ বুজনিলৈ কাণ নিদি জোৰকৈ সাবতিবলৈ চেষ্টা কৰি মাথো কৈছিল¸ কিনো হব! পিছদিনা দেখোন আঙুঠি পিন্ধাবই। মই সহ্য কৰিব নোৱাৰিলো। গাৰ বলেৰে চৰ এটা সোধাই মই ওলাই আহিলো। সি চেষ্টা কৰিছিল¸ কিন্তু কেনেকৈ পিন্ধো সেই আঙঠি¸ য’ত ভালপোৱাৰ নামত থাকে মাথো যৌনতা। পিছত সিঁহতৰ ঘৰখনেই কথাবোৰ উলিয়ালে বোলে মোৰ স্বভাবৰ বাবে বোলেহে বিয়াখন ভাঙিল।’
‘ প্ৰচ্ছায়া¸ সকলো পুৰুষ একে নহয়।’
‘ মই জানো পলাশ। কিন্তু কেনেকৈ পাহৰো¸ বিয়াৰ কথা ওলালেই সেই বিভৎস অভিজ্ঞতা চকুৰ আগত ভাহি উঠে।
-----
আগলৈ -
0 comments:
Post a Comment