ভুতৰ গল্প

ৰাতি ডেৰ বাজি গৈছিল। মোৰ টোপনি অহা নাছিল। কিবা কিবি লিখি আছিলো। হঠাতে উচপ খাই উঠিলো। বাহিৰত কুকুৰে ভুকিছে। বিচনাৰ পৰা নামি লাইটতো জলাই বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো। এখন হাতত তিনি বেটাৰীৰ টৰ্ছটো¸ আনখন হাতত মোবাইলতো।

অলপ দুৰত কুকুৰ কেইটাই নেৰানেপেৰাকৈ ভুকিছে।।এনে লাগিছে যেন এপাল কুকুৰে কাৰোবাক আগুৰি ধৰি আক্ৰমণ কৰিব খুজিছে। অলপপৰ তভক মাৰি ৰলো¸ ক’ৰ পৰা ভাহি আহিছে ভুকনি।

দুদিনৰ বাবে মামাহঁতৰ গাঁওৰ ঘৰলৈ আহিছিলো। বহুদিন অহা নাছিলো। চাকৰীসুত্ৰে তিনিজন মামাই গুৱাহাটীত থাকে। ইয়াতেই ঘৰ-বাৰী কৰিলে। গাঁওৰ ঘৰত সৰু মামা-মামী আৰু আইতা থাকে। আইতাৰ অলপ গা বেয়া বুলি শুনিছিলো। আজিকালি মাকো অকলে পঠাব নোৱাৰি। সেয়ে পৰহিয়েই আবেলি লৈ আহিছিলো। দুখন জিলা পাৰহৈ মাৰ মাকৰ ঘৰ¸ সেয়ে পিছদিনা উভতিম বুলি বন্দোবস্ত কৰি আহিলেও বুজিছিলো মায়ে দুই-তিনিদিন থাকিব বুলি।

মামাহঁতৰ গাঁওখন তেনেই পিছপৰা ঘোকোট গাও। জনবসতিও সেৰেঙা। প্ৰায় চাৰি বিঘাৰ বস্তিটোৰ বাথৰুমলৈ যাবলৈ হলে বাৰীৰ মুৰলৈ যাব লাগে। প্ৰকাণ্ড বাঁহনি খনে বাৰীৰ তলিখন দিনতেই ঘোপমৰা কৰি ৰাখিছে। আমাৰ দৰে চহৰৰ দাতিঁ-কাষৰীয়া অঞ্চলৰ মানুহে কোনোপধ্যেই বেছিদিন থাকিব নোৱাৰে।

: ৰাতি বাহিৰলৈ উঠিলে মাতিবি।
- মামাই কৈছিল। ভয় কৰিম বুলি। কিন্তু কোনে মাতিব। আজিকালি বহুত সাহসী হলো।

কথাটো পৰহিয়েই শুনিছিলো। মামাহতৰ কাষৰ মানুহঘৰৰ গেটখন ৰাতি নিজে নিজে খোলা শব্দ হয়। একো দেখা নাযায়। কোনোবাই যেন ধামকৈ খুলি দিয়ে¸ আকৌ জপাই থয়। বাৰীৰ পৰা কুকুৰৰ ভুকনি ভাহি আহিছে। আগে পিছে ৰাতি কুকুৰ জাকে ভুকি ভুকি খেদি যায়। কিন্তু আজি একে ঠাইতে ৰৈ আছে।

ছমাহমান আগতে কাষৰ ঘৰৰ লৰাটোৱে আত্মহত্যা কৰিছিল। কিবা পাৰিবাৰিক অশান্তি। অপঘাটত মৰা আত্মাই মুক্তি নাপায়। আজিকালি ভয়-ভীতবোৰ কমিছে মোৰ। চহৰত নিশাচৰহৈ আধাৰাতিলৈ অকলে ঘুৰাৰ পিছত যি বুজিলো¸ মানুহতকৈ ভয়াবহ প্ৰাণী একো নাই।
কুকুৰৰ ভুকনিৰ মাজে মাজে পুৰুষ কণ্ঠৰ উচুপনিৰ দৰে কিবা ভাবি আহিছে।

এল পেটাৰ্ণৰ ঘৰটোৰ একাষে এটা ৰুমত মই আছো। কাষৰ এটা ৰুম পাৰহৈ মামাহত। মা আইতাৰ ৰুমত।

: মামাক মাতিম নেকি? নাই নামাতো। মাতিলে মোৰ কাম নহব!
- নিজকে নিজে কলো। কেইমাহমানৰ পৰা পেৰানৰ্মেল এক্টিভিটি অধ্যয়ন কৰিছো। হঠাতে আকৰ্ষিত হৈ পৰিছো। মোৰ গুৰুৱেই কৈছে¸ সাহস ৰাখিলে একো অপশক্তিয়ে অন্যায় কৰিব নোৱাৰে। মাথো ভয়হে খুৱাব পাৰে।

মামাহঁতৰ গহীন বাৰীখনত ৰাতি মাজে-সময়ে শব্দ কিছুমান ভাহি আহে বুলি শুনিছিলো। মায়েও দেখা বুলি কৈছিল। আগতে মামাহঁতৰ ঘৰলৈ আহিলে অকলে নুশুইছিলোৱে। কিন্তু আজিকালি কথা সুকীয়া।

আজি কিছুদিনৰ পৰা ৰাতি ৰাতি কুকুৰে ভুকিবলৈ লৈছে হেনো। মামাহঁতৰ বাবে এয়া সাধাৰণ কথা। শুনা মাত্ৰকে মোৰ কৌতুহল হৈছিল। অবশ্যে বাট হেৰুওৱা গৰুকো ৰাতি কুকুৰে ধৰে।

দুইমিনিটমান ৰৈ আগুৱাই গলো। বাৰীৰ পৰা কুকুৰৰ ভুকনি ভাহি আহিছে। হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে আগুৱাই গলো। কলৰ বাৰীখনৰ কাষতে সিঘৰৰ সীমা। প্ৰকাণ্ড বৰাই নোখোৱা চানাকচুকেইজোপাৰ কাষৰ পৰা কুকুৰ কেইটাই ভুকি আছে। মানুহক এনেদৰে ধৰিলে যে কাপোৰে-কানিয়ে প্ৰস্ৰাব কৰিলেহেতেন খাটাং। কুকুৰকেইটা এবাৰ আগুৱাই গৈ আকৌ পিছুৱাইছে।

মই ভালকৈ কাণ উণাই শুনিছো¸ কোনোবাই যেন খোজকাঢ়িছে¸ আকৌ ৰৈ গৈছে। যেন কুকুৰৰ লগত ফেপেৰি পাতিছে।

দুদিন আগত লৰাটোৰ ছমাহিলী মৃত্যু বাৰ্ষিকী গৈছে। শুনামতে অপাঘাটে মৰা লোকৰ তিথি পালিব নাপায়। গৃহস্হই ভাত দিছিল তাক। তাৰ পিছতেই নিজৰ গেটত ধাম ধুম উৎপাত।

: ঘেউ ঘেউ
কুকুৰ কেইটা জপিয়াই উঠিছে। অথচ বলে পৰা নাই। মই সাক্ষী হৈ আছো। মোৰ পৰা সীমাৰ বেৰখনৰ দুৰত্ব মাথোন ত্ৰিশহাতমানহে। আৰু আগুৱাই যাবলৈ মন গলেও বিবেকে বাধা দিলে। হওতে আঙুঠি এটা আছে। ৰেকৰ্ড কৰিবলৈ একো এটা বিচাৰি পোৱা নাই। কুকুৰৰ ভুকনি ৰেকৰ্ড কৰিলেও কোনেও বিশ্বাস নকৰিব। তাৰোপৰি ফ্লাছৰ পোহৰ পেলাই মোৰ উপস্হিতি জনাবলৈয়ো ভাল লগা নাই। তথাপি কিবা দেখাৰ আশাত টৰ্চটো জোৰকৈ খামুচি ৰৈ আছো।

হঠাতে শব্দ কৰি বাঁহৰ আগলি ভাঙি দৌৰ মাৰিলে। বুকুখন কপি উঠিল মোৰ। কুকুৰৰ ভুকনি বন্ধ হৈ গল। পৰিবেশ শান্ত হৈ জিলিৰ মাত স্পষ্ট ভাহি আহিল। অলপদেৰি ইফালে সিফালে দৌৰি কুকুৰকেইটা আঁতৰি গল। এতিয়াহে যেন সম্বিত ঘুৰি আহিল মোৰ। এমিনিটমান তভক মাৰি উভতি আহিলো। বিচৰাখিনি একোৱেই নাপালো। অথচ কাৰণ নোহোৱাকৈয়ো কুকুৰে নুভুকে। কিবা এটা যে আছিল খাটাং।

দুই বাজি গৈছিল। টোপনি অহা নাছিল। জোৰকৈ চকুদুটা মুদি দিলো।