যাত্ৰা

চিপচিপকৈ বৰষুণজাক আহি আছে। জুলাই মাহৰ উৎকট গৰমত যেন পৰম আকাংক্ষিত এই বৰষুণজাক। গপগপীয়া গৰমটোৱে অশান্তি দিছে। ফুল স্পীডত চলি থকা ফেন খনেও যেন গাটো শাঁত পেলাব পৰা নাই। খিৰিকিৰ মুখত বহি আছিল প্ৰণামী। খোলা খিৰিকি খনেৰে টোপ-টোপকৈ বৰষুণৰ চিটিকনি তাইৰ গাত পৰিছে। ভাল লাগি গল তাইৰ। অাকাংক্ষিত এই বৰষুণজাক খুবেই প্ৰিয়। সৰুতে বৰষুণজাক আহিলেই দুহাত মেলি দৌৰ দিছিল তাই তিতিবলৈ। সৰুৰে পৰা দুৰ্বাৰ আকৰ্ষণ তাইৰ। তাই বৰষুণ ভালপায়। আজিও আকৌ এবাৰ তিতিবলৈ মন গল তাইৰ। যেন দৌৰ মাৰি হেপাহ পলুৱাই তিতিব। একো নভবাকৈয়ে ঘপহকৈ থিয় হল তাই। হঠাতে তাইৰ মনত পৰিল¸ তাই এতিয়া তাহানিৰ কণমানিজনী হৈ থকা নাই। শাহুৱেকে ভাত কেইটা খাই টিভি চাই আছে। লাজ লাগিল তাইৰ। খিৰিকিৰ গ্ৰীলৰ মাজেৰে হাতদুখন বাহিৰলৈ উলিয়াই দিলে তাই। চিপচিপিয়া বৰষুণে হাতদুখন তিয়াই পেলালে। মনটো ভাল লাগি গল তাইৰ। আবেশত চকুদুটা মুদি দিলে তাই।

‘‘মা¸ এইবাৰ গৰম বন্ধত আমি ফুৰিব যাম দেই।’’
কেতিয়া লৰাটো আহি কাষত থিয় দিলে তাই গমেই নাপালে।

‘‘পাপাই চুটি পালেই আমি যামদেই নেক্সট উইকলৈ।’’
লৰাটোৰ গাত হাত বুলাই কৈ উঠিছে তাই।

‘‘মা¸ তোমাৰ হাতখন তিতিছে। মচি লোৱা অসুখ হব।’’
মাকৰ হাতদুখন বৰষুণত তিতা দেখি ব্যতিব্যস্ত হৈ উঠিল সি।
তাইৰ হাঁহি উঠিল। কণমানি লৰাটোৱে কি বুজিব¸ তাইৰ বৰষুণলৈ হেপাহ।
হাঁহি এটা মাৰি ভিতৰলৈ সোমাই গল তাই।

ছমাহিলী পৰীক্ষা আৰম্ভ হোৱাৰে পৰা লৰাটোৱে চিঞৰি আছিল। দুবছৰ আগতেই চিলঙলৈ গৈছিল তিনিদিনৰ বাবে। বাবাৰ স্কুলৰ লগৰীয়াবোৰে মাক-দেউতাকৰ লগত ফুৰিবলৈ যাব বুলি শুনি সিয়ো কুটকুটাই আছো। কামৰ অযুহাতত যোৱাবাৰ কলৈকো যোৱা নহল। সকলো আলহীবোৰ এইখন চহৰতে হোৱা বাবেও গৰমৰ বন্ধত কাৰো ঘৰলৈকে যাবলৈ ইচ্ছা নকৰে সি। যাবনো কিয়¸ প্ৰতি সপ্তাহত মোমায়েক¸ মাহীয়েকহঁতে লগ পাবলৈ আহেই। দাদাৰ পৰিয়ালটো যোৱাবাৰ কণ্যাকুমাৰীলৈ গৈছিল। ফটোবোৰ চাই চাই বাবাই আব্দাৰ কৰিছিল¸ মা মা আমিও যাও বলা ফুৰিবলৈ। মিলিবাহঁতে ইমান যে ফটো উঠিছে। বৰদেউতাকহঁতে তালৈ ধুনীয়া চোলা এটা আনিছিল। ঢেৰ উপহাৰ আনিছিল সকলোলৈকে।

‘‘হেৰা¸ অহাবাৰ আমিও যাম দিয়া। মায়ো বহুদিন কলৈকো যোৱা নাই।’’
গিৰিয়েকেকৈ উঠিছিল। বেংকৰ চাকৰী মানুহজনৰ। চুটি কমকৈ পায়। শাহুৱেকো থাকে সিঁহতৰ লগতে।

বৰজনাক কলেজ এখনৰ অধ্যাপক। ঘৰমাটি কৰি টাউনতে থাকে তেও।

‘‘মা¸ মা¸ মোৰ এগ্জাম শেষ। কলৈ যাম আমি।’’
পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ দিনাই বাবাই জপিয়াই জপিয়াই কৈ উঠিছল।
তায়ো যোৱা নাই বহুদিন মানুহজনৰ লগত। কামৰ ব্যস্ততাত মানুহজন্ সময়ে নাপায়। তাইৰো মন যায়। যোৱাবাৰ এসপ্তাহ এই চহৰতে মাহঁতৰ ঘৰত গৈছিল।
ইতিমধ্যে গৰম বন্ধ দিয়া এসপ্তাহ হৈ গল। সৰু লৰাটোৱে চিঞৰি আছে। জনা হৈছে সি। দহবছৰ হলেও তাক ফুচুলাই ৰাখিব নোৱাৰি।

‘‘মা¸ নোযোৱা নেকি? স্কুলত লগৰবোৰে ফুৰিব যোৱাৰ কথা কলে মই কি কম!’’
বাবাই কুটুৰিবলৈ ধৰিছিল। হাঁহি দিলো মই। আজিকালিৰ লৰা-ছোৱালীবোৰ বহুত স্মাৰ্ট হৈ গৈছে। তাইৰ দিনৰ দৰে হোজা নহয়। গৰম বন্ধত মা-দেউতাে সিঁহতক ফুচুলাই ৰাখিছিল। চকলেট এটা আনি দি নিচুকাইছিল। অবশ্যে বন্ধত ফুৰিব যোৱা মানে ডিব্ৰুগড়ৰ মোমায়েকৰ ঘৰলৈ বা তিনিচুকীয়াৰ পেহীয়েকৰ ঘৰলৈহে যোৱা হৈছিল। দেউতাকে সিঁহতক মাকৰ লগত গাড়ীত উঠাই দিছিল। মাকে দেউতাকক এৰি যাবলৈ টান পাইছিল। সিঁহতে সেইবোৰ মন কৰা নাছিল।

‘‘মা¸ কোৱানা যাবানে নোযোৱা? পাপাক কোৱা।’’
বাবাই ইতিমধ্যে তাইক কুটুৰিবলৈ ধৰিছে। মাকৰ লগতে দিনটো লাগি থাকে দুয়োটাই। দেউতাকক একদমেই আমনি নকৰে।

‘‘পাপা¸ অফিচত কাম কৰি ভাগৰি আহিছে নহয়!’’
আইতাকো কোৱাৰ দৰে সিঁহতেও কবলৈ লৈছে।
কেতিয়াবা খং উঠে প্ৰনামীৰ। কিবা তাৰ অকলেই সন্তান নেকি!
সুনীলে হাঁহে।

মইনাই অবশ্যে একো বুজা হোৱা নাই। চাৰিবছৰ হৈছেহে। তথাপিয়ো ককায়েকৰ লগতে সি সমানেই জপিয়াই উঠিল। ভাল লাগে তাইৰ। ইঁহতক লৈয়েই সপোনবোৰ।

পিছৰতো ৰবিবাৰে ওলাল সিঁহত। সুণীলে পোন্ধৰদিনৰ ট্ৰিপ পেকেজ এটা পাইছে। দিল্লী আৰু আগ্ৰাৰ পেকেজ এটা বনাই ওলাল সিঁহত। শাহুৱেকৰ মাথো এটাই ইচ্ছা¸ এবাৰ পাৰ্লিয়ামেন্ট হাউচটো চোৱাৰ। টিভিৰ পৰ্দাত দেখি দেখি¸ দিল্লীৰ নাম শুনি শুনি মানুহজনী আকৰ্ষিত হৈ পৰিছে।
জয়পুৰলৈ যোৱাৰ ইচ্ছা আছিল সুনীলৰ। তথাপি মাকৰ ইচ্ছাত সহাৰি জনাই দিল্লী আৰু আগ্ৰালৈ যোৱাৰ সিদ্ধান্তই কৰিলে। সত্তৰোৰ্ধৰ মহিলা গৰাকী আৰু কিমান দিননো থাকিব!

ৰাতি সোনকালে ভাতখাই জায়েকৰ হাতত ঘৰৰ চাবিকোচা দি আহিল তাই। বৰজনাকেই সিঁহতক বাছষ্টেণ্ডত দ্ৰপ কৰিলেগৈ। ৰাতিপুৱা আঠটা পয়চল্লিশত ট্ৰেইন। লৰাদুটা ইতিমধ্যে টোপনিত লালকাল।

লক্ষীমপুৰৰ পৰা গুৱাহাটী পায়গৈ মানে চাৰে সাত বাজি গল। বহুদিনৰ মুৰত দীঘলীয়া যাত্ৰা কৰি শাহুৱেক ইতিমধ্যে ভাগৰি পৰিছে। লৰাদুটা অবশ্যে তজবজীয়া। ৱেইটিং ৰুমতে বহি আছিল সিঁহত।

‘‘হেৰা¸ ডাঙৰ কথা এটা হল নহয়। ট্ৰেইন সন্ধিয়াহে আছে।’’
গিৰিয়েকে এনকোৱাৰীৰ পৰা আহি কলেহি।
‘‘ইমান সময় কত থাকিম?’’
আচৰিত হল তাই।

দিনটোৰ বাবে হোটেল এখনৰ ৰুম এটা বুক কৰি ওলাই আহিল সিঁহত। টেক্সি এখন হায়াৰ কৰি গুৱাহাটী ফুৰিবলৈ গল।

(আগলৈ)