এমুঠি কাহিনীৰ জুমুঠি

(গল্প নহয়)

--------------------------

কোনোবা মহান ব্যক্তিয়ে কৈছিল¸ যেতিয়া কোনোবাই মোক সমালোচনা কৰে¸ মই প্ৰতিবাদ কৰো। অকণো সমষ্যা নহয় আৰু যেতিয়াই কোনোবাই প্ৰসংশা কৰে¸ হাঁহি দিও মই। অসহায় হৈ পৰো কি বুলি ধন্যবাদ জনাম।- এই মুহুৰ্তত তাৰো তেনেকুৱাই লাগিছে। এচাম মানুহে প্ৰসংশাৰে উপচাই দিছে তাক। বহুত ভাল লাগিছে তাৰ¸ কিন্তু অপাৰগ সি অনুভববোৰ প্ৰকাশ কৰিব। কি বুলি বা ভাবে।
সকলো কাহিনীৰে এটা উপকাহিনী থাকে। প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰে একাধিক কাহিনী থাকে। কাহিনীৰ আৰৰ কাহিনী থাকে। কাহিনীৰ ভিতৰৰ কাহিনী থাকে। এটা কাহিনীক ভিত্তি কৰি আন এটা কাহিনী আগবাঢ়ে। সমৰে ভাবে¸ মানুহৰ জীবনটো কাহিনীৰ সমষ্টি। সুখ-দুখ¸হাঁহি¸কান্দোন¸ আবেগৰ সমষ্টি।

কিছুদিন হৈছে মানুহকেইজনৰ লগত চিনাকী হোৱা। অথচ কিমান আন্তৰিকতা। কোনে কয় ভাল মানুহ নাই বুলি। আছে¸ এমুঠিমান হলেও। সেয়েহে এতিয়াও সমাজখন সুন্দৰ। লেখা-মেলা তাৰ হবী। মন গলেই অনুভুতিবোৰ সজাই সি শব্দৰে মিতিৰালি পাতি। প্ৰথম প্ৰেম তাৰ শব্দ। বুজা নোহোৱাৰে পৰা শব্দৰে পৰিচয় তাৰ। ফেচবুক গ্ৰুপটোত লিখা বেছিদিন হোৱা নাই। বৰ বিশেষ ভাল নিলিখে সি। তথাপি মানুহবোৰৰ উদ্গনিমুলক মন্তব্যত উৎসাহ পাই।
গেম এটা খেলি আছিল। ফেচবুকত বন্ধু কেইজনমানে কপি পেষ্ট কৰি লিখিছিল। কথাবোৰে ভবাই তোলে তাক। প্ৰতিটো কথাৰে এটা কাহিনী থাকে।
বহুদিন আগতে গল্প এটা পঢ়িছিল সমৰে¸ অনুপম আৰু অন্যান্য। বিস্ময়ৰ পাতত বিশিষ্ট গল্পকাৰ ৰজনী বৰুৱাই লিখিছিল। বাছ আষ্ঠানত ৰৈ থকা যুবক এজনৰ অপেক্ষাৰ তিনিটা কাহিনীয়ে দোলা দি গৈছিল মনটো। সুবৰ্ণ ফুকণ¸ পৰিনীতা বৰঠাকুৰ¸ চন্দনা পাঠক¸ ৰঞ্জিত চাৰিংগীয়া¸ বৈদুৰ্য্য বৰুৱাৰ লিখনিবোৰ ভাল লাগে তাৰ। অপু চিৰিজৰ নিজকে অপু যেন লাগিছিল তাৰ।
: তোৰ প্ৰিয় ফুল কি?
: মদাৰ ফুল।- কোনোবাই যদি সোধে তপৰাই কয় সি এতিয়া। অথচ এদিন আছিল গোলাপ ফুল¸ তাৰো আগত তগৰ¸ অপৰাজিতা¸ পদুম।
’ মদাৰৰে ফুল হেনো কামে কাজে নালাগে’- চাকৰী নথকা সিহঁতবোৰতো মদাৰ ফুলেই।’

: আবে কি ভয়ংকৰ লেখিছ বে। তামাম ৰে- ৰূপকে পিঠিত থপৰিয়াই দিয়ে সপোনৰ। মাজে মাজে লিখা-মেলা কৰে সি¸ কোনো কিতাপ-আলোচনীত নহয়¸ ফেচবুক ৱালত।
: চাল্লা তই ফালি দিছ বে।
: হব দে ভাই¸ অনুভববোৰ লিখিছোহে মাথো। -কৈ উঠে সপোনে।
: তই কি ফেমাছ হৈ যাবি দেই সোনকালে।- উদীয়মান গল্পকাৰ সপোনে প্ৰায়েই পৰীক্ষা নিৰিক্ষা কৰে বিভিন্ন বিষয়ত।
: কিন্তু বেছিভাগ ভণ্ডলোকেই ভদ্ৰতাৰ মুখা পিন্ধি ফুৰে।- স্পষ্ট দুখ সপোনৰ কণ্ঠত। লেখক মানুহ আবেগ অলপ বেছি।৮
: ’মাই ফাডাৰ মাই হিৰো।’ হয়তো বহুতেই কয় এইদৰে। কিন্তু কিমানে ভাবিছে যে মই দেউতাৰ দৰে হম।- কৈ কৈ বাকীকেইটাৰ মুখলৈ চালে ৰূপকে
: এভ্ৰীবোডী নোউজ দাট চিল্ডৰেনচ আৰ ৰিফ্লেক্সন অব দেয়াৰ পেৰেন্টচ্।- সপোনে কৈ উঠে
: হয়¸ কিন্তু সেইবুলি তই মই মদ খাই ইয়াত যদি পৰি থাকো¸ মা-দেউতাৰ কি দোষ?- কৈ উঠে ৰূপকে
: কিন্তু ভেটিটো ভালকৈ গঢ়িলে¸ ভাল সংস্কাৰ দিলে মই মদেই খাম বা কিয়!- কৈ উঠো মই।
যুক্তিতৰ্ক চলিছে আজি। ৰাতিপুৱা চচিয়েল মিডিয়া ফেচবুকত নাৰী এগৰাকীৰ বিষাদ গাঁথা পঢ়ি সমবেদনা জনাইছিলো মই। তাৰ পিছত ভদ্ৰমহিলাৰ সম্পৰ্কীয় এগৰাকী যুবতীয়ে যি অশালীন মন্তব্য কৰিলে ঘামি গলো মই। ক’লৈ গৈ আছে ডাঙৰক সন্মান দিব নজনা আজিৰ প্ৰজন্ম! স্ক্ৰীণশ্বট কেইটা মাৰি পোষ্ট কৰি দিলো খঙতে। সৰুৰে পৰাই এনেকুৱা মই।
: মৰম দিলে মৰম পাবা¸ গালি পাৰিলে মাৰ মাৰ খাবা।- সেয়াই মোৰ দৰ্শন।

আজি আড্ডা জমি উঠিছে আমাৰ অনিলৰ ভাৰাঘৰৰ কোঠালীটোত। আমি মানে চাৰিজনহে- ৰূপক¸ সপোন¸ অনিল আৰু মই। বহুদিনৰ মুৰত লগ হৈছো। কলেজত একেলগেই পঢ়িছিলো। প্ৰত্যেকেই বেলেগ বেলেগ ফিল্ডত ষ্ট্ৰাগল কৰি আছে। ৰূপক ডাঙৰ মেডিচিন কোম্পানী এটাৰ এম আৰ¸ সপোন হাইস্কুলৰ শিক্ষক¸ অনিল সংবাদ মাধ্যম এটাৰ ৰিপোৰ্টাৰ আৰু মই ক্ষুদ্ৰ ব্যবসায়ী। কেইবাদিনো আগতেই প্লেনিং কৰিছিলোআজি লগ হম। কিমান দিনৰ মুৰত যে লগ পাইছো সিহতক। প্ৰায় এবছৰ। ৰূপক নাথাকেই অসমত¸ অনিলো খুউব ব্যস্ত। মাজে সময়ে সপোন আহে মোৰ ওচৰলৈ। সৰু ব্যবসায়িক প্ৰতিস্হানটো এৰি যাব নোৱাৰে মই কৰ্মচাৰীবোৰ খুবেই ধুৰ্ত। কোন তলকত মুৰত মাধমাৰ সোধাই দিব একো গেৰান্টি নাই! চাকৰী নাপায় বেংকৰ লোণ লৈ স্হাপন কৰিছো বিজনেচ ফাৰ্মখন। অশেষ কষ্টৰে যোৱাবাৰ পৰিশোধ কৰিছো বেংকৰ ঋণ।
: অ’ই খাপলা¸ চুপ হৈ থাকিলি যে।- সপোনে জোকাই অনিলক। কলেজত পঢ়া সময়ৰ পৰাই তাক মাতো আমি খাপলা বুলি। বড়ো লৰাটোৰ সহজ সৰল খাৰাংখাছ কথাই মুগ্ধ কৰে আমাক। মনে মনে মাংস ভাজি আছে সি। ধুনীয়া বনাই সি।
: আছো দে তহঁতৰ কথাবোৰ শুনি।- হাঁহি এটা মাৰি কৈ উঠে অনিলে।
: ঐ বিয়াখন পাত সোনকালে¸ চুলি পকি শেষ হল দেখোন।- হাঁহি হাঁহি কও ৰূপকক। কাণৰ কাষৰ দুই এডাল চুলি ৰঙচুৱা হৈছে তাৰ। কিমাননো বয়স হৈছে। ত্ৰিশ পাৰ হৈছেহে
: তামাম পইছা কমাইছে ই। চুলি নপকিব!- কৈ উঠে সপোনে।
: ঐ নাকামুৰিবি দেই। চাল্লা তহঁতৰ মুখ লাগি আজিলৈকে ছোৱালী এজনী পতাব পৰা নাই।- ৰূপকে বিছনাখনতে বগৰাই ধৰে সপোনক।
: ঐ বিছনা ভাঙিলে কিনি দিব লাগিব দে।- কৈ উঠে অনিলে। হাঁহিত গমগমাই উঠে কোঠাতো।
: কলেজীয়া ফটুৱামিবোৰ নগলেই ন তহঁতৰ?- হাঁহি উঠে মোৰ। হোষ্টেলৰ দিনবোৰ এনেকৈয়ে পাৰ হৈছিল।
: ৰ না¸ কিমান দিনৰ মুৰত লগ পাইছো। অলপ ফাল্টু কৰোচোন।- পুনৰ হাঁহিত কপি উঠে কোঠাটো।
: অই পলাশ¸ অনামিকাৰ খবৰ পাৱনে?
: কি হলনো?
: তাইৰ ডিভোৰ্চ হল নহয়। ছমাহমানেই হল¸ ছোৱালীজনী তাইৰ লগতেই আছে।- ৰূপকৰ কথাত শুনি আচৰিত হলো। পঢ়ি থকা কালত সকলোতকৈ ধুনীয়া আৰু শান্ত ছোৱালীজনী আছিল তাই।
: তই কত শুনিলি?
: লগ পাইছিলো তাইক কিছুদিন আগতে শ্ব’হামত। ইয়াৰে স্কুল এখনত সোমাইছে। গিৰিয়েকৰ হেনো এফেয়াৰ আছে কাৰোবাৰ লগত। এতিয়া মাকৰ ঘৰতে তাই।- বুকুত যেন হাতুৰী এটাইহে কোবাই গল।

: ঐ তই মোৰ তিৰি হবিনে? - কলেজ উইকৰ নাটক এখনত স্বামীৰ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰি মোৰ পত্নীৰ ৰোলটোৰ বাবে তাইক শুধিছিলো।
: যাহ এইটো। ইমান অসভ্যনে।- একো নুবুজি বৌম গালি দিছিল তাই। পিছত বুজি তাইৰ কি হাঁহি। তাইৰ বিয়াত যাব পৰা নাছিলো। নিজে আহি ঘৰত মাতি গৈছিল তাই।চাকৰীৰ ইন্টাৰভিউ এটাৰ বাবে আঁতৰি আছিলো দুৰত।
অনামিকা ভাল বান্ধবী আছিল মোৰ। অভিমানত তাই ফোন নম্বৰ সলনি কৰিছিল। ময়ো বিছৰা নাছিলো জীবন সংগ্ৰামৰ তাগিদাত।
পিছত শুনিছিলো ছোৱালী এজনীৰে সৈতে তাইৰ সুখৰ সন্তান।
পঢ়ি থকাৰ পৰাই মনে মনে অনুৰাগ এটা আছিলেই তাইলৈ। মৰমীয়াল ছোৱালীজনী ভালেই লাগিছিল। কোৱাহে নহল বিশৃংখল জীবনটোৰ বাবে। তেনেই সাধাৰণ আছিলো মই। ভয় লাগিছিল¸ জানোছা ভুলেই বুজে।
: ৰূপক¸ তাইৰ ফোন নম্বৰটো দেচোন। -কালিলৈকে এবাৰ খবৰ এটা লম তাইৰ। দুচকুত নতুন এটা আশা। মনে মনে ভাবো।
অনামিকাৰ ছোৱালীজনীৰ দেউতা হবলৈ পালে খুবেই সুখী হম। এচাতি বতাহে যেন চুই থৈ গল মোক।।।