মই দেউতাৰ দৰে হম

ভনীয়েকৰ ফোনটো পায়েই গৈছিল সি নাৰ্চিংহোম খনলৈ। মানুহগৰাকী পৰি আছিল বেডত। খুড়াকে দেউতাকৰ কান্ধত মুৰ থৈ কান্দিছিল। দেউতাকে পিঠিত থপৰিয়াই সান্তনা দিছিল সৰু ভায়েকক- মই আছো¸ মই আছো

খুড়ীমাকৰ ছিৰিয়াছ¸ আৰ্জেন্টলী ব্লাড লাগে বি পজিটিভ। নিজৰ গাড়ীখনত এক্সিডেন্ট হৈছিল খুৰাকহঁতৰ। গাড়ী খুৰাকেই চলাইচিল। খবৰটো পায়েই দেউতাক হস্পিতাল পাইছিলগৈ। ভনীয়েকে কৈছিল¸ ৰাতিপুৱাৰ চাহকাপ খায়েই আহিছিল দেউতাক। বাইকখন লৈ ওলাই আহে সি।
খুৰাকহঁতৰ ওপৰত আস্হা অলপো নাই তাৰ। দেউতাকৰ মৰমতহে আহিছে।
: বাবা¸ খুড়ীয়েৰক আৰ্জেন্টলী বি পজিটিভ ব্লাড লাগে।- হস্পিটালত বিচাৰ খোচাৰ কৰিছিল দেউতাকে ব্লাড এভেইলেবল নাই। বুজি পাইছিল সি তেওৰ চকুৰ চাৱনিটো¸ সি ব্লাড ডনেট কৰাটো বিচাৰে তেও। তাৰ ব্লাড গ্ৰুপো বি পজিটিভ। সৰুতে এক্সিডেন্ট এটা হৈছিল তাৰ। তেতিয়াই ডিটেক্ট কৰা হৈছিল ব্লাড গ্ৰুপ।
অলপো ইচ্ছা নাছিল তাৰ। কবলৈ গলে খুড়ীমাক মৰি গলেও বেয়া নালাগে তাৰ। বহুত দুখ দিছে এই মানুহজনীয়ে। দেউতাকৰ চকুৰ চাৱনিটোক উপেক্ষা কৰিব নোৱাৰিলে সি। ভায়েকৰ দুখত বিহ্বল হৈ পৰা দেউতাকৰ চকুহাল আৰু চাব নোৱাৰিলে।
তাৰ ব্লাড লৈ খুড়ীমাক সুষ্ঠ হল। এসোপামান ধন্যবাদ লৈ ঘৰলৈ আহিল দেউতাকক লৈ।

: মানুহজনীৰ কিবা এটা হৈ গলে কেনেকৈ থাকিল হেতেন সি!- খুড়াকৰ দুখত এতিয়াও মানুহজনে ভালকৈ একো খাব পৰা নাই। মাকে হয়তো বুজি পায় দেউতাক। একো নকয় তেও।
: মই বুজি নাপাও দেউতা¸ যিজন মানুহে তোক ইমান দুখ দিলে¸ তেওৰ প্ৰতি ইমান অনুকম্পা কিয়?- হয়তো টানকৈয়ে ওলাল তাৰ মাতটো।
: কেনেকৈ এৰিম অ’ বাবা। সি মোৰ সৰু ভাই। - দেউতাকৰ চকুত চকুপানী। চমকি উঠিল সি। কি কৰি পেলালো এয়া। নজনাকৈয়ে দুখ দি দিলে নেকি আটাইতকৈ ভালপোৱা মানুহজনক!

ৰাতি বহু দেৰিলৈকে টোপনি নাহে তাৰ। ঘটনাবোৰ চিনেমাৰ ৰীলৰ দৰে চকুৰ আগত ভাহি থাকে।

দেউতাকৰ জীবনটো বহুত দুখ-কষ্টৰে ভৰা। ভাবিলে আচৰিত হয় সি¸ কিদৰে মানুহজনে ইমান দুখৰ মাজতো হাঁহি থাকিব পাৰিছে। দুখীয়া ঘৰৰ সন্তান তেও। সৰুতেই পিতাকক হেৰুৱাইছিল। অশেষ কষ্টৰে প্ৰবেশিকা পাছ কৰি চাকৰী পাইছিল দেউতাকে। এজনী এজনীকৈ চাৰিজনী ভনীয়েকক বিয়া দি ডিঙিলৈকে পোট গৈছিল ধাৰত। খুড়াকক পঢ়াই শুনাই মানুহ কৰিছিল। চিনেমাৰ কাহিনীৰ দৰে পদে পদে উজুতি খাইছিল মানুহজনে। তথাপি হাৰি যোৱা নাছিল।

: ফেইলাৰ ইজ দা পিলাৰ অব চাকচেচ। - দেউতাকে প্ৰায়েই কয় এই কথাষাৰ। সাহস দিয়ে তাক। ডিগ্ৰী কমপ্লিট কৰি দহবছৰ ঘুৰিও চাকৰী নাপালে। অত তত ইন্টাৰভিউ দিওতে কিমান টকা শেষ কৰিলে হিচাপ নাই তাৰ। লগৰ লৰা সকলোবোৰেই ৱেল এষ্টাব্লিজ। পৰি ৰল সি কৰবাতে। অথচ সিয়েই আছিল সকলোবোৰতকৈ আগবঢ়া। জীবনটোৱে ভালকৈয়ে জলাকলা খুৱাইছে তাক। সৰুতেই ঘৰৰ পৰা ওলাই গৈছিল চকুত অযুত সপোন লৈ গুৱাহাটীলৈ। প্ৰাইভেট কাম কৰি জীবনৰ দহটা বৰ্ষ উচৰ্গা কৰি পালে চুঙা চাই সোপা। হকে বিহকে এসোপা গালি¸ অযথা টেনচন¸ বিহু তিথিত ঘৰৰ পৰা আতৰি থকাৰ দুখ ভুক্তভোগীয়েহে বুজে!
ঘৰলৈ উভতি আহিয়ো সেই একেই টেনচন। চাল্লা না ঘৰকা ৰাহা না ঘাটকা। গাওৰ ফটুৱা লৰাবোৰৰ পৰা আতৰত থাকোতে এতিয়া লগ হবই বেয়া লাগে তাৰ। গুৱাহাটীয়াতো নহলেই।

: ইমান ভাঙি পৰিলে কেনেকৈ হব! দুখ নকৰিলে মুখ নভৰে।- দেউতাকে কয়। বুজি পাই সি। তথাপিও খং উঠে। চাল্লা যেতিয়া লগৰবোৰে মাৰ্চিডিজ কিনিব¸ তেতিয়া কি এল্টো চলাম! ভাবে সি। কথাবোৰ তেনেকুৱাই হৈছেগৈ। টকাৰ অভাবে কোঙা কৰি পেলালে সিঁহতক।
: চাল্লা¸ চুলিবোৰ পকিল বে টেনচনত। পকেটত ফুটা কঢ়ি এটা নাই। বয়সো ৰৈ থকা নাই।- মদনৰ পানদোকানত ঘুটুংপানী খাই প্ৰায়েই ট্ৰেজেদি ফালে।
ভাবি নাপায় কি ধাতুৰে গঢ়া দেউতাক। এইখিনি সংঘাটতে ধোৱাখোৱা দেখিছে। অথচ তাতকৈ বহুত বেছি সংঘাটৰ মাজতো দেউতাক স্হিৰহৈ আছিল। কিয় নোৱাৰে সি! ঘৰত নাজানে মদখাও বুলি। নিতৌ মধুৰপাত¸ চাহপাত চোবাই আহে।
হতাশ হৈ পৰিছিল বেয়াকৈ সি।
নিজৰ ভায়েকেই ঠগাইছিল দেউতাকক। অথচ গোটেই জীবনটো উচৰ্গা কৰিলে দেউতাকে। পেহীয়েকহঁত চব ধনী। এতিয়া দুখীয়া ভায়েকৰ খবৰ এটা লবলৈ কাৰো আহৰি নাই। খং উঠে কেতিয়াবা। কিন্তু দেউতাক নিৰুত্তৰ। যেন কাৰো প্ৰতিয়েই একো অভিযোগ নাই।
: দাদা¸ মই ইয়াত নাথাকো যেতিয়া মোৰ ভাগটো উলিয়াই দে। আমাৰ এৱো কৈ আছে। ঘৰটো সাজি বহুত ধাৰ লাগিছে।- খুৰাকে আহি এদিন কৈছিল দেউতাকক। কোনো প্ৰতিবাদ নকৰাকৈ পিছদিনাই মাটি ভগাই দিছিল দেউতাকে। নিজৰ ভাগটো বিক্ৰী কৰি গুছি গৈছিল খুৰাক। দেউতাকেও জানে¸ ধাৰৰ কথা কোৱাটো আছিল খুৰাকৰ বাহানা। চৰকাৰী চাকৰিয়াল খুৰাক-খুৰীয়েকৰ টকাৰ অভাব নাই। সচিবালয়ৰ বিশেষ দপ্তৰটোৰ কৰ্মচাৰী খুৰাকে পইচা নাপালে মানুহৰ মুখলৈকো নাচাই বুলি বহুবাৰ শুনিছিল। সৰু আছিল¸ নহলে নিশ্চয় প্ৰতিবাদ কৰিলেহেতেন। যিজন মানুহে তেওক নিজে নাখাই খুৱাইছিল¸ অশেষ কষ্টৰে পঢ়াই শুনাই ডাঙৰ কৰিলে¸ তেওৰ ভাগৰ সামান্য সম্পত্তি নিবলৈ অহা খুৰাকৰ ওপৰত ঘৃণা উপজিছিল।

বেংকৰ লোণটো হোৱাৰ পিছত সৰুকৈ ব্যবসায়টো আৰম্ভ কৰিছিল। দুখবোৰো পাতলি গৈছিল। হয়তো কষ্ট কৰিব পৰা স্বভাবটো দেউতাকৰ পৰাই পাইছে। ভাবে সি।
ভগবানৰ আশীৰ্বাদ অলপ পাইছে। সোনকালেই বেংকৰ ঋণ পৰিশোধ কৰি চলি আছে ভালেৰে। খুৰাক পেহীয়েক কাৰোৱেই ঘৰলৈ নাযায়। নিজৰ ঘৰখনৰ বাহিৰে কাকোৱেই চিনি নাপায় সি। বহুত দুখ দিছে এই মানুহবোৰে। তাৰ এক্সডেন্টৰ সময়ত ধাৰলৈ পইচা বিচাৰি যোৱা দেউতাকক কন্দুৱাই পদুলিৰ পৰাই ওভতাই পঠিয়াইছিল মানুহগৰাকীয়ে। দেউতাকক সেইদিনা বুকু ভাঙি যোৱাকৈ কন্দা দেখিছিল সি। খঙত মাংসপেষী কঠিন হৈ উঠে তাৰ। গুলীয়াই মাৰিব মন যায় মানুহ গৰাকীক। সি আটাইতকৈ ঘিণ কৰা মানুহজনীৰ শৰীৰতে মোৰ তেজ। কেনেবা লাগে তাৰ মনটো।
আকাশ পাতাল ভাবি আছিল সি ৰুমতে বহি। ৰবিবাৰ আজি¸ দোকান নোখোলে। লেপটপটো এনেয়ে অন কৰি লৈছিল। দেউতাক সোমাই আহি কাষতে বহিল।
: তই এতিয়াও বেয়া পাই আছ নেকি মোক¸ খুড়ীয়েৰক তেজ দিব কোৱাই।- মুৰত হাতবুলাই কৈ উঠে তেও
: বেয়া পোৱা নাই। খং উঠিছিল। যিবোৰ মানুহে ইমান দুখ দিলে…
: সৰুতে গীতা পঢ়া নাই জানো। কি কৈছিল! কৰ্ম কৰ¸ ফলাফল নাচাবি। মানুহ হিচাপে কৰ্তব্য কৰি যা। যিমানেই বেয়া নহওক সেয়া তোৰ খুড়ীয়েৰ। আজি চা¸ তোৰ বাবেই তেও জীয়াই আছে। মাইনি মাতৃহাৰা নহল।- মৰমেৰে মুৰত ফুৰাই কয় তেও। অভিভুত হৈ পৰিলো। আজিহে যেন বুজি পালে দেউতাকক। কি কম¸ একো শব্দ নোলাল মুখেৰে তাৰ! দেউতাকক সাবতি ধৰিলে।
: আই লাভ ইউ দেউতা।-অস্ফুট মাতেৰে কৈ উঠে সি। ভাবে সি- মাই ফাডাৰ মাই হিৰো।
মই দেউতাৰ দৰে হম।।