এগৰাকী ধৰ্ষিতাৰ আত্মকথা

অাধুনিকা হলেও অত্যাধুনিকা নহও
নিপিন্ধো চুটি কাপোৰ
মাৰ্জিত সাজপাৰ সাধাৰণ প্ৰসাধনৰে 
এনেয়েও ধুনীয়া¸
বিয়েৰ বাৰত নাযাও
উইক এণ্ডত নানাচো ডিস্কোত
বয়ফ্ৰেণ্ডৰ গাত গা লগাই ঘুৰি ফুৰিবলৈও
নাথাকে সময়¸
সাধাৰণ যুবতীৰ থাকে হেজাৰ সপোন…

মধ্যবিত্ত পৰিয়ালটোৰ চকুৰ মণি আছিলো
আই-বোপাইৰ অবাধ্য আজিলৈ হৈয়েই পোৱা নাই
নকৰো কাকো দুৰ্ব্যবহাৰ¸
শিক্ষিতা মাৰ্জিতা আধুনিকা
দুচকুত হেজাৰ সপোন¸

ৰ’দে- বৰষুণে সংগী মোৰ ফুলাম ছাটিতো¸
নিতৌ অহা-যোৱা কৰো অকলেই
মোৰতো কোনো শত্ৰু নাছিল!
দুচকুৰে বৈ আহে বিষাদৰ বান…

নাৰী হৈ জন্ম লোৱাই দোষ
যৌৱনেই মোৰ কাল
এজাক পিশাচে ফালি চিৰি পেলালে শৰীৰ
ভৰিৰে মোহাৰি ধুলিসাৎ কৰিলে সপোনবোৰ¸
আজি মই কলংকিতা
মই ধৰ্ষিতা

আই-বোপাইৰ হুমুনিয়াহ¸ হতাশা…
শাপগ্ৰস্তা উৰ্বশী সৰগৰ বিতাড়িতা

মাৰ্জিত সাধাৰণ সাজপাৰে বিয়পোৱা নাছিল যৌনতা¸
মোৰ মুখাবয়বতো নাছিল অাবেদনৰ কমনীয়তা¸
অপৰাধ মই নাৰী

গমেই নাপালো
সুযোগ সন্ধানী এজাক ৰাং কুকুৰৰ নষ্ট দৃষ্টি আছিল অহৰহ
কুটিল সময়ৰ চক্ৰান্তত মই নিৰ্যাতিতা

বলপুৰ্বক গুজি দিয়া হল পিশাচৰ কলুষিত বীৰ্য
আঁচুৰি দিলে বুকুৰ ৰংবোৰ
সকলো হেৰুৱাই মই দিশহাৰা
আত্মহত্যাৰ তাড়নাই বলীয়া কৰে অহৰহ

যেন এফালৰ পৰা সকলো জ্বলাই দিম
নৰমাংস লোভী পিশাচবোৰৰ ছেদ কৰিম পুৰুষাংগ
অস্হিৰ মনত হাঁহাকাৰ

নাৰী হেনো আদ্যশক্তি¸ নাৰী হেনো মহাশক্তি
অথচ সদায় লাঞ্ছিতা¸ ত্ৰাসিতা
যেন কাৰাৰুদ্ধ স্বাধীনতা

হে সমাজ¸ তোমাকে সুধিছো
নাৰী হলেই পুৰুষে পাই নেকি নিৰ্যাতনৰ অধিকাৰ
সুযোগ সন্ধানীবোৰ পাই নেকি উলংগ কৰাৰ অধিকাৰ¸
নষ্ট কীটৰ হাঁতোৰাত পিষ্ট আশা
গণিকাৰো থাকে স্বাধীন মন…

আচলতে নেহেৰুৱাই ধৰ্ষিতা নাৰীয়ে সতীত্ব
নেহেৰুৱায় মনৰ শুচিতা
কাপুৰুষে দুখ দিয়ে
আত্মহত্যা কৰে সততাই
পুৰুষত্বৰ ভ্ৰূকুটি
সংকটত স্বাভিমান…

হে আই শক্তি দিয়া
ৰণচণ্ডী ৰূপ লও¸
বলিকটা দা খন ক’ত?
অসুৰ বধৰ সময় হল…।