ফেচবুক আৰু এটা যাত্ৰা

ছ’চিয়েল মিডিয়াৰ প্ৰভাব কোনেও আজি নুই কৰিব নোৱাৰে। ইয়াৰ প্ৰভাব সৰ্বত্ৰ। বহুক্ষেত্ৰত কু প্ৰভাবে সামাজিক পৰিবেশ বিঘ্নিত কৰিছে যদিও কিন্তু সময়ে সময়ে তাকৰীয়া এচামে ভাল কামৰ মাধ্যমেৰে পৰীক্ষা-নিৰিক্ষাও চলাই আহিছে। এনে এক ভাল লক্ষ্যৰেই কেইজনমান সাধাৰণ যুবকৰ চিন্তাৰ ফচল হৈছে ‘‘ৰসৰাজ ফাউণ্ডেচন’’।

শিক্ষা জাতিৰ মেৰুদণ্ড। শিক্ষাই জ্ঞানৰ দুৱাৰ মুকলি কৰে। শিক্ষাই জীবন পোহৰাই তোলে। উচ্চ মাধ্যমিক¸ উচ্চতৰ মাধ্যমিক পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্টৰ সময়ত খুউব আলোচনা হয়¸ পৰ্য্যালোচনা হয়। টিভিৰ আগত বহি¸ তিনিআলি¸ চাৰিআলিৰ আড্ডাত আমি সকলো সচেতন হও। শিক্ষা সকলোৰে মৌলিক অধিকাৰ।

ৰাজাবাবু শইকীয়া¸ আব্দুল আমাৰ গৌৰব। দৰিদ্ৰতাক নেওচি তেওলোক স্ব-মহিমাৰে উজ্জলি উঠিছে। কিন্তু এটা কথা পাহৰি গলে নহব যে দুজন সুকীয়া মহান ব্যক্তিত্বৰ আশাসুধীয়া প্ৰচেষ্টাৰ ফলতহে ৰাজাবাবু আৰু আব্দুলৰ দৰে প্ৰচণ্ড সম্ভাবনাই স্বাক্ষৰ বহন কৰিছে। হয়তো অনেক সম্ভাবনা মৰহি গৈছে সামান্য সঁহাৰিৰ অভাবত। পেটৰ ভোক লৈ কোনেও আগবাঢ়িব নোৱাৰে। উপযুক্ত পৰিবেশ অবিহনে কোনেও আগবাঢ়িব নোৱাৰে।

এই কথাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখিয়েই ভাৰতৰ মহান সংবিধান প্ৰনেতা সকলে পিছপৰা অনুসুচিত জাতি-জনজাতিৰ লোকক কোটাৰ বিশেষ সুবিধা প্ৰদান কৰিছিল¸ একমাত্ৰ সাধাৰণ শ্ৰেনীৰ লগত এই সকলৰ সামঞ্জস্য ৰখাৰ স্বাৰ্থত। কিন্তু দৰিদ্ৰ এচাম মানব সম্পদ যুগে যুগে পিছপৰি ৰৈছে। কোনো জাতি-জনজাতি বুলিয়েই নহয় সাধাৰণ শ্ৰেনীৰ দৰিদ্ৰ সকলো সদায় পিছপৰি ৰৈছে। হাজাৰ চৰকাৰী আচনিয়েও বিশেষ একো সুফল দিব পৰা নাই।
এসময়ৰ বৃহৎ সম্ভাবনা দৰিদ্ৰতাৰ বাবে হয়তো মৰহি গৈছে নহয় অবাটে গৈছে। ইয়াৰ বাবে জগৰীয়া একমাত্ৰ দৰিদ্ৰতা। দৰিদ্ৰতা জীবনৰ অভিশাপ। সমাজৰ কলংক। কিন্তু দৰিদ্ৰ সকল নহয়। এওলোকে মাথো সপোন দেখিবহে পাৰে¸ কিন্তু বাস্তবায়িত কৰিব নোৱাৰে। স্বপ্নভংগৰ বেদনাত এওলোক মৰি মৰি জীয়াই থাকে। দৰিদ্ৰতাক নেওচি উজলি উঠা দুই এজন ব্যক্তিত্বক আদৰ্শ কৰি এওলোক জীয়াই থাকে!সমাজেও মুষ্টিমেয় কেইজনকে লৈ গুণগান কৰি থাকে। অথচ সেইসকল সফল ব্যক্তিত্বৰ আঁৰত কিমানজনৰ ত্যাগ¸ কষ্ট থাকে কোনেও মনত নাৰাখে। যুগে যুগে হেজাৰ হেজাৰ মৃত্যুমুখী সম্ভাবনাই বিনিদ্ৰ ৰজনী যাপন কৰে। এসাজ লঘোণে থাকি¸ উৰুখা পজাৰে¸ ৰদে-বৰুষুণে তিতি আত্মপ্ৰতিষ্ঠাৰ যুঁজ কেনেকুৱা ভয়ংকৰ একমাত্ৰ ভুক্তভোগীয়েহে বুজে।

যিয়েই নহওক¸ এই লেখাৰ উদ্দেশ্য বিতৰ্ক নহয়। আমি মুঢ়মতি¸ হয়তো ভালকৈ বুজাই লিখিবও জনা নাই। জ্ঞানৰ পৰিসৰো সীমিত। ৰসৰাজ বেজবৰুৱাৰ নামত উচৰ্গিত আমাৰ এই ক্ষুদ্ৰ অনুষ্ঠানটোৱে সেইসকল দৰিদ্ৰ শিক্ষাৰ্থীক সামান্য সকাহ দিব খোজো। হয়তো এখন কিতাপ¸ বহী¸ কলম¸ হয়তো সামান্য প্ৰয়োজনীয় ধন। প্ৰয়োজনত এষাৰি মাত¸ ‘আমি আছো¸ তোমালোক অকলশৰীয়া নোহোৱা’।

সমুহ দৰিদ্ৰ শিক্ষাৰ্থী উজলি উঠক। ৰিক্সাৱালা¸ ঠেলাৱালা¸ পাচলি ব্যবসায়ী¸ শ্ৰমিক¸ দিন হাজিৰা কৰা লোকৰ সন্তান ডাক্টৰ¸ অভিযন্তা হওক। চৰকাৰী¸ বেচৰকাৰী সকলো প্ৰতিষ্ঠানৰ সকলো উচ্চ পদবীত নিয়োজিত হওক। জীবনত সফল হৈ আৰু দহজনক সহায় কৰক। দৰিদ্ৰতা নাশ হওক। মনে প্ৰাণে এয়াই আশা।

কিন্তু আমি অকলে অপাৰগ। সুনিৰ্দিষ্ট নীতি আৰু জনসাধাৰণৰ মৰম¸ সহযোগ অবিহনে এই যাত্ৰা অসম্ভব।

আমি নাজানো¸ এই পদক্ষেপ সঠিক হৈছেনে নাই¸ আমি নাজানো সফল হব পাৰিম নে নাই!! তথাপি আগবাঢ়িছো¸ দুৰ্ভগীয়া ভাই-ভনী সকলক সামান্য সকাহ দিবলৈ।
সেয়েহে শুভাকাংক্ষী সমুহ ব্যক্তিৰ পৰা সু পৰামৰ্শ বিছাৰিছো। সুসংগঠিত ৰূপত আমি আগবাঢ়িব খুজিছো। প্ৰথমে ফেচবুকীয়া মাধ্যমত জনমত গঢ়ি লাহে লাহে আগুৱাব খুজিছো। আমি সাধাৰণ সৈনিক সুন্দৰৰ। আপুনি আমাৰ সহযোদ্ধা হবনে? আশাকৰো সকলোৱে সুপৰামৰ্শ দিব।

(ভাল লাগিলে অবশ্যেই শ্বেয়াৰ কৰিব পাৰে। কিন্তু বিতৰ্ক নিবিচাৰো। গঠনমুলক যিকোনো পৰামৰ্শ আঁকোৱালি লম।)