ভুতৰ আতংক

নিয়মিয়া আড্ডাত আমাৰ বিভিন্ন বিষয় উথ্থাপন হয়। দিগন্তই হেনো কালি চক খালে। থিয়েটাৰ চাই আহি আছিল¸ ঢোপ জোপাৰ তলতে হেনো কিহবাই চাইকেল টানি ধৰাৰ নিচিনা লাগিছিল। সেইখিনিতে লৰা এটাই চুইচাইদ কৰিছিল।
: হেই¸ এয়া চব ভ্ৰম অ’। সেইবোৰ একো নাই যা।
- বিজ্ঞানৰ ছাত্ৰ তপনে বিশ্বাস নকৰে। দিগন্তও নাছোৰবান্দা¸ সেয়া ভ্ৰম নাছিল।
: ৰক্তিমদা¸ আপুনি কিবা কওক না।
- কৈ উঠিল তপনে। ভীষণ যুক্তিবাদী ৰক্তিমদা। শ্ব ৰুম এটা খুলিছে। তেওৰ কথা আখৰে আখৰে বিশ্বাস কৰে সিঁহতে।

: হু¸ কিবা এটা আছে অ’।
- কৈ উঠিল ৰক্তিমদাই।
: আপুনিও বিশ্বাস কৰে ৰক্তিমদা?
- আচৰিত হৈ পৰে তপন।
: নকৰিছিলো¸ কিন্তু নিজে লগ পোৱাৰ পিছত চব ধাৰণা খেলিমেলি হল।
- কৈ উঠে ৰক্তিমে
: আপুনি? কওকচোন।
- কাষচাপি আহিল দিগন্ত

হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়িলে ৰক্তিমে। ঘটনাতো বহুত পুৰণি নহয়। যোৱা বছৰৰ। - আৰম্ভ কৰিলে সি।

অফিচৰ কামত শ্বিলঙলৈ গৈছিলো। এসপ্তাহৰ ট্ৰিপ। ডিচেম্বৰ মাহ। আজিকালি বাৰমাহেই শ্বিলঙত চিজন। হোটেল ৰুম পাবলৈকে টান। তাতে ঘপকৈ কৰা মোৰ প্লেনটোৰ বাবে অলপ অসুবিধাত পৰিছিলো। সীমিত বাজেট। চব টকা নিজৰ জেপৰ পৰাই খৰচ কৰিব লাগিব। কোনোবা কোম্পানীৰ কৰ্মচাৰী হোৱা হলে কথা নাছিল¸ চব বিল চাবমিট কৰিলেই পালোহেতেন। উপৰঞ্চি মোৰ বাহিৰা খৰচ¸ মদৰ বিলো হোটেল বিলত ইনক্লুড কৰি লব পাৰিলোহেতেন। কিন্তু নোৱাৰো। কোনে মোক পেমেন্ট দিব। নতুনকৈ ব্যবসায় আৰম্ভ কৰিছো। সাচতীয়া টকা আৰু অশেষ কষ্টৰে বেংকৰ লোণতো লৈ আৰম্ভ কৰিছো। চাকচেচ হবলৈ বহুত দেৰি। তাতে বেপাৰী মানুহে এটা কথাতে মুৰ ঘমাই থাকিলে নহয়তো¸ চবফালে মাথা মাৰিব লাগে। যতে দুপইচা পোৱাৰ মুখ দেখো¸ এবাৰ যত্ন কৰো। বৰ চেলেঞ্জিং লাইফ হৈ পৰিছে। কেতিয়াবা ব’ৰ লাগে। বৰ খং উঠে। লগৰ দুজনমানে কোম্পানীত কাম কৰে। সকলো খৰচ কোম্পানীয়ে দিয়ে। আঠ ঘন্টা দিউটি। সুখী লাইফ। কিন্তু কাৰো তলতীয়া হব নোৱাৰা স্বভাবটোৰ বাবেই মই নোৱাৰো। অবশ্যে ভগবানে চকু মেলি চালে সোণকালেই সফল হব পাৰিম।
- এইবিলাক ভাবি গুণিয়েই উইংগাৰ খনত আহি আছিলো। গুৱাহাটীৰ পৰা তিনি ঘন্টাৰ বাট। এটাচিতো লৈ আবেলি তিনিটমানত ওলাইছিলো। চিলং পাওহি মানে চাৰে ছয় বাজিল। অান্ধাৰ হৈছিল। ডিচেম্বৰ মাহ¸ যথেষ্ট ঠাণ্ডা পৰিছে। কেবাখনো হোটেল বিচৰাৰ পিছত অবশেষত সৰু হোটেল এখনত ৰুম এটা পালো। ডবল ৰুম¸ উপায় নাই। আজিকালি সকলো সময়তে পৰ্য্যটক আহে। আগতীয়াকৈ বুক নকৰিলে ৰুম পোৱা মস্কিল। গুৱাহাটীৰ হোটেলৰ দৰে ইয়াত বাৰ্গেনিঙতো নচলেই।

পুৰণি হোটেলখন ঠেক গলি এটাৰ ভিতৰত। কেবা বছৰো ৰং নকৰা বাবে দেখিবলৈ অশুৱনি হৈ পৰিছে। অবশ্যে ৰিচেপচন কাউন্টাৰটো চিকচিকিয়া।
: ভাইয়া¸ চিংগল ৰুম মিলেগা।
: নহী হে
- মই জানিছিলোৱে। এইটো সময়ত বেছিভাগ গেষ্টে এইটো উত্তৰৰ মুখামুখি হব লগা হয়। ঘুৰি ফুৰা অভিজ্ঞতাৰে পুষ্ট হৈ কৈ উঠিলো
: ভাইয়া দেখো না। কৌয় ভী ৰুম চলেগা।
- সেইখন হোটেলত যে ফৰেইনাৰ থাকিব নাহে মই নিশ্চিত। গতিকে সিঁহতৰ চুইট ৰুমৰ ক’ষ্ট মই এফৰ্ট কৰিব পাৰিম চাগে। চিলং প্ৰায়েই কমিচনৰাজ চলে। ইচ্ছা কৰিলে তেওলোকে মেনেজ কৰি দিব পাৰে।

পঁশিচ শ টকাত ডবল ৰুমতো লৈ দুদিনৰ এডভাঞ্চ দি ৰুমলৈ আহিলো। নামতহে ডবল ৰুম। গুৱাহাটীত হোৱা হলে এইটো ৰুমৰ ভাড়া দিনে হাজাৰৰ অধিক নহল হেতেন।

সোনকালে ডিনাৰ কৰি ভাগৰে যুগৰে শুই গলো। চাগে তিনিমান বাজিছিল। কিবা শব্দত সাৰ পাই গলো। দেখিলো লাইটতো জলি আছে। ৰুমতো পোহৰ হৈ আছে। আচৰিত হৈ গলো। স্পষ্টকৈ মনত আছে¸ শোৱাৰ আগতে লাইট নুমুৱাই শুইছিলো। পোহৰত মোৰ টোপনি নাহে। সৰুৰে পৰা এন্ধাৰত শোৱা অভ্যাস। বিচনাৰ পৰা উঠি বিশেষ নাভাবি লাইট নুমুৱাই শুই গলো। পিছদিনা দিনতো ব্যস্ততাৰে গল। খানা খাই অলপ টিভি চাও বুলি বহিলো। ইংৰাজী চিনেমা এখন চাই আছিলো। নিক’লাছ কেজৰ দুৰ্দান্ত অভিনয়ৰ এখন সুন্দৰ চিনেমা। ঘপকৈ টিভিৰ চেনেল এটা নিজে নিজে চেঞ্জ হৈ গল। কিবা ষ্টাৰ জলসাৰ বাংলা চিৰিয়েল। মই ৰিমটৰ বুটাম টিপো মানে কাম নকৰে যেন ৰিমটে। চব চেনেলতে সেইখনেই চিৰিয়েল। খং উঠি গল মোৰ। ভাল লাগিছিল চিনেমাখন। চাৰে এঘাৰমান বাজিছিল। ৰিচেপচনত ফোন কৰি সমষ্যাটো কলো। পশিচ শ টকা লৈছে¸ চাৰ্ভিছ দিবই লাগিব। তিনিবাৰ মান ফোন কৰাৰ পিছত লৰা এটা আহিল।
: চাৰ¸ ৰিমট কাম কৰ ৰাহা হে তো। চব ঠিক হে।
- বিৰক্তিৰে নেপালী লৰাটোৱে কৈ উঠিল। তাৰ মতে মই চাগে টিভি চলাবই নাজানো। আচৰিত হলো¸ মই চলাব নোৱাৰা ৰিমটতো কেনেকৈ চলালে সি। হোটেলৰ কাম কৰা লৰাবিলাকৰ অবশ্যে কাৰচাজিবোৰ বুজি পাও মই। বেয়া হলেও কেতিয়াও বেয়া বুলি নকয়। হাতৰ টিপতে ভাল কৰি গেষ্টকে শিকাই। লৰাটো গল। অলপ পিছত আকৌ একে বেমাৰ লাগিল। এইবাৰ কিবা কাৰ্টুন চেনেলত লাগিল। চেনেল ওপৰতো নাজাই¸ তললৈয়ো নাজায়। অথচ চিনেমাখন আধাচোৱা হৈ থাকিল। উপাই নাপায় আকৌ ফোন লগালো।
: ক্যা চাৰ¸ অভী দেখকে আয়া¸ চব ঠিক হে¸ ফিৰ ক্যা হুৱা।
- বিৰক্তিৰে কৈ উঠিল মানুহজনে। যেন সিঁহতৰ তাত থাকিব দি মোক অনুগ্ৰহ হে কৰিছে। দুবাৰমান কোৱাপ পিছত বিশমিনিটমান পিছত আকৌ লৰাটো আহিল। অবজ্ঞাৰে টিভিটো অন অফ কৰি¸ ৰিমটতোৰ বেটাৰী খুলি ৰি ইনষ্টল কৰি আকৌ দেখুৱালে। টিভি চলিছে। এইবাৰ সি মোৰ ওচৰত থিয় হৈ ৰিমটতোৰ চালনাৰ শীৰ্ষক লেখিয়া এটা লেচন দিলেহি। বুজিলো¸ সস্তীয়া হোটেল থকাৰ এয়াই পৰিণাম। খমখমীয়া বিশটকীয়া এখন আগবঢ়াই দিলো তালৈ। এইবাৰ তাৰমুখত হাঁহি বিৰিঙিল। থেংকু¸ গুডনাইট দি সি গলগৈ। ইতিমধ্যে চিনেমাখন ভালেখিনি গৈছে। নিক’লাছ কেজে ব’মতো ক’ত আছে ধৰিব পাৰিছে। চিনেমাখন শেষ হৈছিলহে আকৌ টিভিত বেমাৰ লাগিল। এইবাৰ ডিছক’ভৰী চেনেলত ফিক্স হৈ গল। এক বাজিবৰ হৈছিল। ফোন কৰিব ভাল নালাগিল। পুৱালৈ ভালকৈ কমপ্লেইন দিম মেনেজাৰৰ আগত। লাইটতো নুমাই শুই গলো।

কিমান বাজিছিল নাজানো¸ হঠাতে কিবা শব্দত সাৰপাই গলো। দেখিলো লাইট জলি আছে। ধপধপকৈ বাথৰুমৰ দৰ্জাখন খোলা মেলা হৈ আছে। এনে লাগিছে যেন বহাতৰ কোবত দৰ্জাখন কপি উঠিছে। অথচ ৰুমটোত বতাহ অলপো নাই। মই আচৰিত হলো¸ শোৱাৰ সময়ত লাইট নুমুৱাই থৈছিলো। আকৌ কেনেকৈ জলিল। একো উৱাদিশ নাপালো। বাথৰুমৰ দৰ্জাখন এতিয়াও জপোৱা মেলা হৈ আছে। খং উঠিল হোটেল মেনেজমেন্টৰ ওপৰত। টকা লয় ঠিকেই¸ মেইনটেইনেঞ্চ অলপো নাই। চব বেয়া হৈ গৈছে। বিচনাৰ পৰা নামি বাথৰুমৰ দৰ্জাখন টানকৈ মাৰি লাইট নুমুৱাই ব্লেংকেটখন মুৰলৈ টানি ললো। চকু মুদিছিলোহে মাথোন। টোপনিৰ জাল অলপ আহিছিল¸ হথাতে কিবা ভঙাৰ শব্দত উঠি বহিলো। বাথৰমৰ দৰ্জাখন আকৌ মেল খাই আছে। অবাইচ শব্দ কেইটামান মুখেৰে ওলাই আহিল। ইতিমধ্যে বাথৰুমৰ দৰ্জাখন আকৌ মেলা জপা হৈ আছে। কোনোবাই যেন ধপকৈ জপাই দিছে আকৌ ধপকৈ খুলি দিছে। লাইটতো জলাই চাও বুলি বেড চুইচটো টিপিলো। নাই¸ লাইট নজলিল। কেইবাবাৰো চুইচ টিপিলো¸ নজলেহে নজলে। জনা সকলো সমাজ বহিস্কৃত শব্দই মুখত ভিৰ কৰিলে। ফোনৰ টৰ্চটো জলাই কমপ্লেইন কৰো বুলি ৰিচিভাৰটো উঠালো। ভালকৈ গালি দিম। পিছে নাই¸ ফোনেই নালাগে। ৰিচিভাৰটোৱে কানেকচন নাপাই। ভোৰভোৰাই বিচনাৰ পৰা নামিছিলোহে মাথো স্পষ্টকৈ দেখিলো বাথৰুমৰ ভিতৰত এটা চায়ামুৰ্তি। বুকুখন চিৰিং কৈ মাৰিলে। এয়া কি। টৰ্চ মাৰি দিলো। লগে লগে যেন অদৃশ্য হৈ গল। যেন নিজৰ চকুকে ভুল দেখিলো। আজি ৰাতি আৰু টোপনি নাহিব। কমপ্লেইন দিবলৈ তললৈ যাবলৈ ওলাই দেখো যে দৰ্জাখন লক হৈ গৈছে। কোনোপধ্যেই ভিতৰৰ পৰা খুলিব নোৱাৰো। সমষ্ট বল প্ৰয়োগ কৰিলো। হেণ্ডেলদাল খচকৈ ঘুৰিছে¸ কিন্তু খোলা নাযায়। বুকুখন কপি উঠিল। কি হৈছে নো!
বিচনাত বহি দৰ্জাখনৰ ফালেই চাই ৰলো মই। কি হৈছে এইবোৰ। মই সপোন দেখা নাইতো। গাটো চিকটি চালো¸ মই সপোন দেখা নাই।

দৰ্জাখন ধমকৈ মেলা জপা হৈয়ে আছে। অথচ মই বাথৰুমত সোমাই আগবাঢ়ি চাবলৈয়ো সাহস হোৱা নাই। কুচিমচি বিচনাখনত বহি আছো। হঠাতে যেন কোনোবাই উচুপি উঠিল। নাৰী কণ্ঠ এটাই ৰুমটোৰ ভিতৰত উচুপি উঠিছে। ভয়ত অণ্ঠ কণ্ঠ শুকাই গৈছে মোৰ। মই স্পষ্টকৈ দেখিছো¸ চিলিং ফেন খনত ৰঙা শাৰী এখনেৰে ছোৱালী এজনী ওলমি আছে। তাই গোলাপী নাইটি এটা পিন্ধি আছে। জিভাখন বাহিৰলৈ উলিয়াই দিছে¸ চকুদুটা বাহিৰলৈ ওলাই আহিছে।

যেন কোনোবাই প্ৰকাণ্ড হাতুৰী এটাৰেহে মোৰ বুকুত কোবালে। লৰচৰ কৰিব পৰা নাই মই। চিঞৰিছো¸ অথচ মুখেৰে শব্দ ওলাই অহা নাই। চকু বহল কৰি মই চাই আছ। মৃতদেহৰ চকুদুটাই মোলৈ ট ট কৈ চাই আছে।

কিমান সময় অজ্ঞান হৈ পৰি আছিলো নাজানো। দৰ্জাত ধকিওৱাৰ শব্দতহে সাৰ পালো। ফোনত সময়তো চালো¸ ন বাজি গৈছে।
: চাৰ¸ কমপ্লিমেন্টৰী ব্ৰেকফাষ্ট খতম হোনেৱালা হে। জল্ডী আইয়ে। ফোন ভি কিয়া থা।
- লৰাটোৱে দুৱাৰমুখতে কৈ গলগৈ।

ৰাতিৰ ঘটনাতো মনত পৰিল। চব ঠিকেই আছে এতিয়া ৰুমতো। ফ্ৰেছ হৈ নামি আহিলো।

: চাৰ¸ জৰুৰ আপনে বুৰা চপনা দেখা হোগা। এচা হো হি নহী চকতা।
- কোনোপধ্যেই মানি নলয় ৰিচেপচনৰ মানুহে। লাজো লাগিল নিজৰ ওপৰত। আজিৰ মানুহ হৈ ভৌতিক কথাবোৰ কৈ আছো। ডাইনিং টেবুলত বহি আছিলো। ৰাতিৰ কথাবোৰ কোনোপধ্যেই ভ্ৰম নহয়। কিন্তু সুষ্ঠিৰ সিদ্ধান্ত এটা লব পৰা নাই।
: এনি প্ৰবলেম চাৰ¸
- লৰা এটা কাষচাপি আহিল। দেখিলো টিভি ভাল কৰা লৰাটো। বুদ্ধি এটা মনলৈ আহিল।

: দেখ চচ বতানা। মে কিচিকো নহী বোলুংগা
- এশ টকীয়াখন তাৰ হাতত দি কৈ উঠিলো। সি থেৰোগেৰো কৰিলে। আৰু এশ টকা দিলো।
: প্লিজ য়াৰ¸ চচ বতানা। ৱেচে ভী য়াহা ৰুকনে ৱালা নহী হু।

: দেখিয়ে চাব¸ মেৰে বাৰেমে মত বতাইয়েগা। আপ পুচা হে ইচিলিয়ে ব’ল ৰাহা হু।
- সি মুখ খুলিলে।

দুবছৰমান আগতে সেইটো ৰুমত ছোৱালী এজনীয়ে আত্মহত্যা কৰিছিল। গিৰিয়েকে এৰি পলাই গৈছিল হেনো। তেতিয়াৰ পৰাই সেইতো ৰুমত দিছটাৰ্ব কৰে। বেছিভাগ সেইটো ৰুম খালিয়ে থাকে। ৰুম নাথাকিলেহে দিয়ে।

বহুসময় স্হানুৰ হৈ থাকিলো মই। কিছুমান কথা বিশ্বাস কৰা নাছিলো। নিজে দেখাৰ পিছত বিশ্বাস নকৰাৰ প্ৰশ্ন নুঠে। সচাকৈয়ে এইখন পৃথিবীৰ বাহিৰেও আৰু এখন পৃথিবী আছে। সেইদিনাই দুগুণ ভাড়া দি ভাল হোটেল এখনলৈ চিফ্ট কৰিলো মই।

ৰক্তিমদাই কৈ আছিল¸ সিঁহতে শুনি আছিল। কাৰো মুখত মাত নাছিল। বিশ্বাস-অবিশ্বাসৰ দোমোজাত পৰিছিল তপন। ৰক্তিমদাই মিছা নকয়।।
************