চেংকাই¸ ৰিয়াণ্ডা আৰু মই…

’সপোনটো সাৰ পাইছিল
ৰঙা হৈ উঠিছিল সুৰুযটো। ’-
এনেকৈয়ে প্ৰিয় হৈ উঠিছিল সপোনবোৰ। সপোনবোৰত ফুল আছিল। ফুলবোৰত কাঁইট। কাঁইটীয়া পথেৰেই আগবাঢ়ি গৈছিল তেজাল ঘোঁৰাৰ জাক।
মোৰ মানসিকতাত স্বাধীনতাৰ সুমিষ্ট ফলৰ সোৱাদ আৰু ৰজনীগন্ধাৰ সুবাসৰ সন্তুষ্টি বিয়পাই মোক স্বাধীনতাৰ স্বপ্নৰে উদ্ভাসিত কৰি তুলিছিল। তেজবোৰ জ্বলি উঠিছিল। পানীবোৰ জুই হৈছিল। জুইবোৰ হেপাঁহ। আৰু হেপাঁহৰ জাকবোৰে মোক সূৰ্য উঠা দেশখনৰ সঠিক ঠিকনা দিছিল।
বিপ্লৱৰ বাটেৰেইতো আহে স্বাধীনতা। বিপ্লৱৰ বাটেৰেই আহে সম্পূৰ্ণতা।"
মই ইয়াকো বুজিছিলোঃ "বিপ্লৱৰ বাটত পাৰি থোৱা নাথাকে মখমলৰ দলিচা অথবা অৱসাদগ্ৰস্ততাক আঁতৰাবলৈ সাজি থোৱা নাথাকে মধুশালা। বিপ্লৱৰ বাটত থাকে অজস্ৰ কাঁইটীয়া বেদনা। ধমনীত চলি থকা তেজবোৰ নিমিষতে বোৱাই দিয়াৰ যন্ত্ৰণা। আত্মীয়ৰ সকৰুণ দুচকুত ভাহঁ থকা আকুল অপেক্ষা।" -আবেগিক হৈ পৰে ৰিয়ানদা। ফোনটোৰ ইটোপাৰে মই।
: যেতিয়া মই বুজা হৈছিলো। সি তেতিয়া চফল ডেকা। মোৰ ডাঙৰ ককাইৰ নিচিনা লাগিছিল তাক। আঠ বছৰে ডাঙৰ সি মোতকৈ। তাৰ আদৰ্শই মোক হাতবাউলি মাতিছিল। স্বাধীনতাৰ সপোন দেখি এদিন ময়ো যৌবনত ভৰি দিলো। দুচকুত এজাক সপোন। বিষ্ণুৰাভা হোৱাৰ লক্ষ্যৰে দুৰ্বাৰ হেপাহ হৈছিল বন্দুক চুই চোৱাৰ। মাহীআইৰ দৃষ্টিৰে চোৱা দিল্লীৰ ওপৰত ঘৃণা উপজিছিল। হথাতেই মোহভংগ যেন। ধেমাজীৰ ফুলবোৰ কিয় চিঙিলে। বিষ্ণুৰাভা নহয়¸ পৰাগ দাস হবহে মন গল। পুতলা পিষ্টলবোৰ পেলাই দিলো। স্বাধীনতা মইতো লিখিব নোৱাৰিলো তোমাৰ নাম! - ময়ো আবেগিক হৈ পৰো। আজি সাত এপ্ৰিল। অসমীয়াৰ স্বাভিমানৰ দিন। বান্ধবী অমৃতাৰ কথা মনত পৰে। এদিন কৈছিল তাই।
: মাত নুফুটোতেই দেখিছিল সেই বিপ্লবক মোৰ খুৰাকৰ চকুত... তেতিয়া বুজি পোৱাৰ বয়স নাছিল¸ তাইক বুকত সাবতি কিহৰ ভয়ত মাকে পাৰ কৰিছিল উজাগৰি নিশা... কি দুঃস্বপ্ন‌ই পুতি পেলাইছিল দেউতাকৰ গভীৰ চকুহাল.. ...এয়া এতিয়া মাথো এক গোপন ইতিহাস, যাৰ সোৱঁৰণিও নিষিদ্ধ। - হুমুনিয়াহ এটা ওলাই আহে মোৰ।
: হেই কিয় আমি ইমান চিৰিয়াছ কথা পাতি আছো। ফৰগেট ইট।
এই যে পুৱা শুই উঠিয়েই ইমান চিনচিয়াৰলি প্ৰতিটো আপডেটত অহা মন্তব্যৰ ৰিপ্লাই কৰো, প্ৰতিটো নটিফিকেচন তন্ন তন্নকৈ চালি জাৰি চাওঁ, বন্ধুসকলৰ আপডেটবোৰ মনযোগেৰে পঢ়ি লাইক কমেণ্ট কৰো" -- মা কচম নাচাৰ বিজ্ঞানীসকলো ইমান চিনচিয়াৰ নহয়। এই চিনচিয়াৰলি স্কুলীয়া ছাত্ৰৰ অৱস্থাত থকা হ'লে নিশ্চিতভাৱে 'ডাঙৰ মানুহ' হ'লোহেতেন বেং। যা হওঁক, ফেইচবুকে অন্ততঃ মোক চিনচিয়াৰিটি শিকাইছে। এলাহটো অলপ কমা যেন লাগিছে। 'ডাঙৰ মানুহ' হ'ম চাগে আৰু। - ঢেকেঢেকাই হাঁহি উঠে তেও।
: আপোনাৰ আপডেটবোৰে কিন্তু বহু সময়ত টনিকৰ কাম কৰে দেই ৰিয়ানদা। - কৈ উঠো মই। আৰু বহুত মানুহৰ মুখত শুনিছো এইষাৰ কথা। ময়ো বিশ্বাস কৰো।
: যি হাঁহিব নাজানে দেবতা বা চয়তান। বেজবৰুৱাদেৱে কৈছিল। হাঁহি বহু বেমাৰৰ মহৌসধ। হাঁহি থাকিলে মনটো প্ৰফুল্লিত হৈ থাকে। - এনেকৈয়ে কৈছিল প্ৰথম কথা পাতোতে মানুহজনে। মনটো ভাল লাগি গৈছিল। অচিনাকী লৰা এজনৰ লগত ইমান আন্তৰিকতাৰে কথা কৈছিল। মনটো ভৰি উঠিছিল মোৰ।
ডেৰমাহ আগতে গোটটোত জইন কৰিছিলো। প্ৰথমতে ভাল লগা নাছিল। গাজাৰী ডট কম¸ কিবা ৱেবচাইট যেনহে লাগিছিল। এফালৰ পৰা গোটবোৰত জইন কৰি গৈছো। যেন নতুনকৈ ভাৰ্চুৱেল পৃথিবীখনৰ লগত চিনাকী হৈছো। ফেচবুকত আজিকালি দিনটো সোমাই থাকো। অফুৰন্ত সময়তো হাতত। সৰু দোকানখনত বহি আকাশ পাতাল ভাবি থাকো। জীবনৰ সুদীৰ্ঘ দহটা বছৰ উচৰ্গা কৰি দিলো ব্যক্তিগত খণ্ডৰ নামত। পালো মাথো এখন বাইক আৰু অলপ টকা। চাল্লা নিজৰ টকাৰে সজা ঘৰটোও আধাবন্ধা হৈ থাকিল। চবপিনে খালি হতাশা। বেয়াপোৱা চাকৰীটো কৰিয়েই সপোনবোৰ সজাব খুজিছিলো। নাই¸ কোনোপধ্যেই নহয়। যেতিয়া পৃথিবী নি:পালি দিয়ে¸ ম’হৰ কামোৰ খাই বহি থাকো। টেনচন আন এটি নাম জীবনৰে। মাজে মাজে ৰিমিক্স গামটো গাও। ভাল লাগে দুখৰ হাঁহিটো।
জন্দিচ¸ মেলেৰিয়া হৈ ঘৰলৈ আহোতেই ভাবিছিলো¸ প্ৰাইভেট কাম আৰু নকৰো। নিজাকৈ কিবা কৰিব পৰাৰ জোখাৰে সাঁচতীয়া ধন আছে অলপ। দুটা মাহ গল ঔষধ¸ ডক্টৰ¸ লাইফৰ টেনচন। আবে মাছ¸ মাংস একো হব নোৱাৰিলো দেখোন।
ফেচবুক অাগৰ পৰাই আছিল। বন্ধু এজনে খুলি দিছিল। মাজে মাজে ফটো এখন বা আপডেট এটা। সময় কত টাইম পাছ কৰাৰ।
ঘৰত বহি থকা দুমাহ যেন দুটা যুগ। ভাইটিয়ে আনি দিলে হথাতে এদিন এটা দামী স্মাৰ্টফোন। আগৰ জিঞ্জাৰব্ৰেডটো ডিচপ্লে ফটা।
: দাদা¸ এই গ্ৰুপবোৰত লিখিবিচোন। বহুত ভাল মানুহ লগ পাবি।- ভাইটিয়ে জইন কৰাই দিয়ে গোট কেইটাত। আগতে লিখামেলা নিচা আছিলেই। সময়হে নাছিল মাজতে।

: ভাইটি¸ তুমি ভাল লিখা। লিখি থাকিবা সদায়। - হতভম্ব হৈ যাও মানুহজনৰ কমেন্টটো পঢ়ি। নিজৰ ৱালত কিবা এটা লিখিছিলো। কিবা সাহিত্য হৈছিল নে নাই নাজানো। মনতো হথাতে ভাল লাগি যায়। দহ হাজাৰ সদষ্যৰ গোট এটাৰ এডমিন তেও। মানুহ জনৰ নামতো আগতে শুনাযেন লাগে। কেইখনমান দৈনিক কাকতত তেওৰ চাগে লেখা পঢ়িছো। মনত পেলাব নোৱাৰো কি আছিল সেয়া। প্ৰফাইল চাও মই।
চেংমাদা মানুহজনেই তেনেকুৱা। অহংকাৰ নাই।
নিজকে সামান্য বুলি ভাবো মই। বিশাল পৃথিবীৰ এটি ধুলিকণা। ফেচবুকত বৰ বিশেষ কাৰো লগত কথা নাপাতো। অনাহকত গালি বহুতেই খাই থৈছো। তাতে মোৰ দৰে আবেগিক লৰাবোৰে বেছি সুখ বা দুখ একোৱে সহ্য কৰিব নোৱাৰো। উদীয়মান কবি এগৰাকীৰ লগত কথা পাতিছিলো এবাৰ। নতুনকৈ কিতাপ এখন ওলাইছিল তেওৰ। ব্যবহাৰত শপত খাব বাধ্য হৈছিলো কোনো চেলিব্ৰেটিৰ লগতে উপযাচি কথা নকও।
চেংমাদাও মোৰ বাবে চেলিব্ৰেটিয়েই আছিল। কমেন্ট কৰিব ভয় লাগিছিল প্ৰথমতে ষ্টেটাছত। কিন্তু তেনেই সহজ সৰল দেখোন তেও। বাকী গোটবোৰৰ এডমিনৰ নিচিনাকৈ তেওৰতো অহংকাৰ দেখা নাপাও। তেও যেন বহুদিনৰ চিনাকী মোৰ। কিয় জানো আপোন ভাব এটা জাগে। আজিকালি প্ৰায়েই আহো গোটত। বৰ বেছি ব্যস্ততা নাথাকে দোকানত। পাতলীয়া গ্ৰাহক।

: হেই¸ তোমাক মই পল নহয় পলাশ বুলি মাতিমদেই। - কৈ উঠিছিল এদিন ৰিয়ান দাই। মোৰ গল্পৰ প্ৰিয় নায়ক পলাশ। যেনেকৈ সুৰজ বৰজাত্যৰ নায়কৰ নাম প্ৰেম¸ ময়ো পলাশৰ মাজত বিচাৰি পাও নিজক। দুৰ্বাৰ প্ৰেমিক মই। যদিওবা মোৰ প্ৰেম মৰহা ফুল।
ৰিয়ান দাক ভাল লাগে। ধেমেলীয়া মানুহটোৰ পাণ্ডিত্যত মুগ্ধ হও মই। মোৰ যদি এজন দাদা থাকিল হেতেন! আফচোচ হয় মোৰ। যেন তেনেই আপোন ৰিয়ান দা।
: তোমাৰ প্ৰতিভা আছে¸ অযথা বিতৰ্কত নোসোমাবা।- গভীৰ আত্মীয়তাৰে কোৱা কথাখিনি বুকু ফুলি উঠে মোৰ। মই হেনো শব্দৰ যাদুকৰ! গৌৰবী হৈ পৰো। ৰিয়ানদাৰ দৰে মানুহৰ স্পৰ্ষত থাকিলে দুখবোৰ গৌণ হৈ পৰে।

: জানা পলাশ¸ শান্তনু চাংমাইক বচ বুলি সম্বোধন কৰো মই। তেওঁৰ প্ৰতি এক সঁচা আন্তৰিকতা আছে বাবে তেওঁক বচ কওঁ। অথচ তেও মোতকৈ তিনি বছৰে সৰু। এটা গল্প পঢ়িয়ে তেওৰ ফেন হৈ গৈছিলো মই। গল্পটো পঢ়ি সম্পূৰ্ণ নতুন ভৌতিক চৰিত্ৰৰ সৈতে চিনাকী হলো। মোৰ বোধেৰে অসমীয়া সাহিত্যত জম্বিৰ ধাৰণাটো প্ৰৱৰ্তন কৰা প্ৰথম ব্যক্তিজনেই হৈছে তেও। মোৰ মনটোয়ে স্বতঃফূৰ্তভাৱে কৈ উঠিছিলঃ 'হেটছ অফ বচ।' এয়াই মই তেওঁক বচ বুলি মতাৰ আঁৰৰ সঠিক কাহিনী।- কি কম মই! ৰিয়ানদাৰ মনটোক বুজি ভাল লাগে মোৰ। ইমান অনুভবী তেও। যেন বহুদিনৰ মুৰত সচা মানুহ এজনক লগ পাইছো। ৰিয়ানদাই লিখিছিল সান্তুনুদাক লগ পোৱা সমষ্ট ঘটনা। ফেচবুকৰ ষ্টেটাছটো সকলোৱে দেখিছিল।
: আমি দোস্ত হয় না। দোস্তক সন্মান নকৰে অ’।- কৈ উঠে চেংমাইদাই। হয়তো বন্ধুৰ প্ৰসংশাৰ উত্তৰ বিচাৰি নাপাই তেও।
: ৰং বছ! উই চুড ৰেচপেক্ট অল দা ৰিলেচনচ্! আন্তৰিকতা আৰু সন্মান দুয়োটাই নিজ নিজ ক্ষেত্ৰত স্বকীয়তা বহন কৰে চাগে।- কৈ উঠে ৰিয়ান দাই। কমেন্টবোৰ পঢ়ো মই।
: ভাই, মোৰ নামতো কোনোবাই পজিটিভ ষ্টেটাছ দিব পাৰে যে, সেইটোৱেই চব্বতকৈ আচৰিত কথা। তামাম গিফট দিলা। এতিয়া মৰাৰ আগতে তোমাক এবাৰ লগ পামেই। - হয়তো আবেগিক হৈ পৰে চেংকাই

অনলাইন আছো আমি। কোনে কব এই দুজন মানুহে আজিলৈ আনজনক দেখা নাই! কিমান কৃতজ্ঞ হলে¸ বিশ্বসী হলে এজন অচিনাকী মানুহে আনজনক আকোৱালি লব পাৰে। চেংকাৰ ওচৰত কৃতজ্ঞ মই¸ মোৰ সাধাৰণ জন্মদিনটো অসাধাৰণ কৰি তুলিছিল। বাৰ বাজি তিনি মিনিটত ৰাতিয়েই ৰিয়ানদাই উইচ কৰিছিল। এইজাক মানুহে নতুনকৈ শিকাইছে মোক বন্ধুত্ব কি!
অথচ ভাতৃজ্ঞান কৰা মোৰ অন্তৰংগ বন্ধুৱেই চুকত থাকি বুকুত লঠিয়াইছিল।

: মোৰ হাতত বিশখন দুহেজাৰ টকীয়া নোট আছে। উজানবজাৰ ঘাটলৈ মাছ কিনিবলৈ গৈছিলো। কাৰণ ঘৰলৈ দিল্লীৰ পৰা আলহী আহিছে| মাছ দুই কিলো কিনি উভতি আহোঁতে দেখিলো যে ওঠৰখন হে দুহেজাৰটকীয়া বাকী আছে|
এতিয়াগোটেই দিনটো সেই হেৰাই যোৱা টকাকে লৈ উচুপি থাকিম নেকি বেং! তাতকৈ বাকী পইচাৰে এনজয় কৰিম। - এয়াই চেংকাই। চব কথাই পজিটিভলি চিন্তা কৰে। হতাশাই যেন চুব নোৱাৰে মানুহটোক। এঘাৰ মহীয়া সমৃদ্ধি আৰু বৌক সাবতি তেওৰ পৃথিবী।
: সমৃদ্ধি দেখাতহে ঠাণ্ডা দিনত। নিশা হ'ল বুলিলেই বেটেৰী অন!- মৰমলগা কণমানি সমৃদ্ধিৰ কথা কৈ ভাল পাই তেও।
ৰিয়ান্দাৰ ষ্টেটাছত ইতমধ্যে কমেন্টৰ বৰষুণ আহিছে। এডভাঞ্চ বাৰ্থডে উইচেৰে উপচাই দিছে চেংকাইক।
ভাবিলো মই-
: কমেন্ট একো নকৰো। চাৰপ্ৰাইজ দিম। কাক দিম নকও। - টাইপ কৰো মই। কাইলৈ সান্তনুদাৰ জন্মদিন। কি চাৰপ্ৰাইজ দিম। জাবৰ লেখক মই। নিজৰ দাদা এজন থকা হেতেন এনে বয়সৰে হলহেতেন। ৰিয়ানদা আৰু সান্তনুদা চবকে নিজৰ দাদা যেনেই লাগে। । ব্ৰাডাৰ ফ্ৰম এনাডাৰ মাডাৰ। ভাবিছো চেংকাইকো নিজৰ দাদাই পাতি লম। মৰমবোৰ বিলাই দিয়াত কি ক্ষতি। সমৃদ্ধি আৰু মৰম মোৰোতো হব পাৰে মৰমৰ ভতিজী। মানুহৰ আত্মাৰ সম্পৰ্কটোহে ডাঙৰ। মই মাথো মৰমহে বিচাৰো।।

( ওপজা দিনৰ অশেষ শুভকামনাৰে চেংকাইলৈ)