অনুভবৰ আং বাং

হৃদয় বৰ ঠুনুকা
বাৰে বাৰে ভাগে¸
যান্ত্ৰিক পৃথিবীত যেন সকলো যন্ত্ৰ

মই পুৰণি দিনৰ মানুহ
মিলিব নোৱাৰো সময়ৰ লগত
হেঁপাহো নাই

মৰম দিবহে শিকিলো
নুবুজো মেৰপাক
নাজানো একো

সময়ৰ লগে লগে হৃদয়বোৰো ডিজিটেল হৈ গল…

কেতিয়াবা ভাব হয়
মানুহতকৈ গছেই ভাল…

কবও নিশিকিলো
সহিবও নিশিকিলো
ভুলবোৰ ভাল বুলি কবলৈয়ো নিশিকিলো

জীবনৰ পটভুমিত
য’ৰে ত’ৰে পৰা গ্ৰহণ কৰো শিক্ষা

ভালবোৰ লব লাগে
বেয়াবোৰ এৰিব লাগে

ক্ষমা খুজিলেইতো কোনো সৰুহৈ নাযায়
মইবৰ ভাবেও মহান নকৰে
সকলো একেই থাকে!

হয়তো এয়াই মোৰ গৌৰব
মোৰ অহংকাৰ

আকাশ চুব খোজো
নীলিম গগণত উৰিব খোজো
মুক্ত বিহংগ…

মই আকাশ ভালপাও¸ জোনাক ভালপাও
জোন-তৰা¸ ফুল¸ মানুহ ভালপাও

গাব খোজো মানুহৰ গান
গাব খোজো জীবনৰ গান
লিখিব খোজো জীবনবোধৰ সঞ্জীবনী পৃষ্ঠা…

চিঞৰিব খোজো বজ্ৰ নিনাদেৰে
কৰযোৰে খুজিব পাৰো ক্ষমা

হয়তো এই পৃথিবীৰ নহয়
হয়তো এই সময়ৰ নহয়

বিষাদৰ ৰাগিনীয়ে বুকুত লহৰ তোলে
ভুল বুলি জানিও জীবনলৈ মোৰ অভিমান…

হতাশ হৈয়ো ভাগি পৰিব নোখোজো
বটবৃক্ষৰ দৰে স্হিৰ হব খোজো

হাঁহিৰে চকুলোক ফাঁকি দিব শিকিছো

এটা শূণ্যৰ পৰা আকৌ যাত্ৰা কৰিছো
হয়তো আকৌ শূণ্যই পাম
আকৌ যাত্ৰা কৰিম…
এইদৰে চলিয়েই থাকিব যাত্ৰা

ভয় লাগে¸ যন্ত্ৰনাবোৰ বৰ গধুৰ
বোজা কঢ়িয়াব নোৱাৰাকৈ

কাষচাপি যাবলৈ ভয়
হেপাঁহৰ আবেগে শান্তি নিদিয়ে
আঁকুল হৃদয় বাৰে বাৰে ভাঙে

অকলশৰেই ভাল
একো ভয় নাথাকে
অনুভুতিবোৰে জ্বলাব নোৱাৰে

আহিছে মানুহ গৈছে মানুহ

জীবনটোতো নহয় প্ৰথিবী
আঁকোৱালি লবহে পাৰো
যিমানেই পাও

একো নজনা মই সপোন কোঁৱৰ

সপোনবোৰ সচাকৈয়ে বৰ ধুনীয়া
লাগিয়েই থাকে মুখত হাঁহি
লোমালোমে হেপাঁহৰ ফল-ফুল লাগে

বেজাৰবোৰ গহীন
হেপাঁহবোৰ সেউজীয়া
দুখবোৰ নীলা
তেনেবোৰ নীলা গলাধ:কৰণ কৰিয়েই
এদিন শিব নীলকণ্ঠী হৈছিল…

লুণীয়া চকুলোৱে বোঁৱাই মনৰ প্ৰশান্ত
তথাপি জীবন নহয় ক্লান্ত

সংগ্ৰামে দিয়ে নতুন তৰংগ…
আশাই চুব খোজে এভাৰেষ্টৰ চুড়া
বাকী দিয়ে বুকুত শান্তিৰ প্ৰেৰণা

এদিন চাগে ওখ হম
ইউকেলিপ্তাছ গছৰ দৰে!!

(মাজে মাজে ফটুৱামিও ভাল লাগে)